تشخیص نوری

تشخیص نوری

با توجه به روند سریع و طول عمر کوتاه ، همه روشهای تشخیص نوری برای مطالعه پلاسمای ناشی از لیزر که برای پلاسمای مداوم مانند پلاسمای اتصال القایی (ICP) و تمرکز پلاسما (PF) استفاده می شود ، مفید نیستند. متداول ترین روش مورد استفاده برای تشخیص نوری پلاسمای ناشی از لیزر ، طیف سنجی انتشار است. تشعشعات ساطع شده از پلاسما بسته به ماهیت مطالعه توسط طیف سنج یا مونوکروماتور جمع می شود.   طیف سنج طیف وسیعی از طیف الکترومغناطیسی را توسط یک ردیاب دستگاه متصل به بار (CCD) یا با CCD تشدید شده برای حتی نتایج بهتر تصرف می کند ، در حالی که در تک رنگ یک طول موج خاص یا یک باند با وضوح بالا با ردیاب CCD یک لوله نوری (PMT) مطالعه می شود )

طیف به عنوان ترکیبی از انتشار خط مشخصه و انتشار پیوسته بدست می آید. این طیف ها اطلاعات زیادی در مورد شرایط و ترکیبات پلاسما حمل می کنند. برای بدست آوردن اطلاعات خاص در مورد پلاسما می توان از ویژگیهای مختلف طیف استفاده کرد. به عنوان مثال ، گسترش داپلر یک خط انتشار مربوط به سرعت ذره ساطع کننده است ، شدت خط انتشار متناسب با مقدار انتشار دهنده است ، گسترش استارک خط در مورد تراکم الکترون در پلاسما می گوید در حالی که نسبت بین شدت خط انتشار و پیوستار می تواند دمای پلاسما و غیره را برای ما فراهم کند.

یکی دیگر از تکنیک های نوری که برای مطالعه بسیار موضعی تشخیص پلاسما ناشی از لیزر استفاده می شود ، فلورسانس ناشی از لیزر است. یک لیزر قابل تنظیم که با یک طول موج خاص تنظیم شده و از طریق پلاسما عبور داده می شود تا عناصر خاصی را برای انتقال های خاص تحریک کند. به نوبه خود ، هنگام تحریک زدایی ، تابش هایی با فرکانس دیگر به دست می آید که به مطالعه گونه های مورد علاقه در پلاسما کمک می کند. با این وجود ، چنین سیستمی به دلیل سخت بودن تنظیمات و تجهیزات گران قیمت از محبوبیت کمتری برخوردار است. یک سیستم ترکیبی برای تشخیص پلاسما از طریق طیف سنجی انتشار نوری و فلورسانس ناشی از لیزر