تدریس فیزیک با شکوفه ساتری

نور در ابتدا به عنوان پدیده ای شناخته می شد که می تواند توسط چشمان انسان درک شود - برای مدت طولانی بدون هیچ گونه درکی از منشاء فیزیکی آن. در تاریخ اولیه علم، توصیف نور به عنوان جریانی از ذرات ریز رایج بود که به نظر می رسید با اپتیک هندسی سازگار است. با این حال، شواهد فزاینده‌ای برای ماهیت موجی نور جمع‌آوری شد که منجر به نظریه موج کریستیان هویگنس شد که در سال 1690 منتشر شد، به عنوان پایه‌ای اپتیک موج. آزمایش‌های سیستماتیک بیشتر، به‌ویژه مشاهده به اصطلاح نقطه آراگو توسط دومینیک-فرانسوا-ژان آراگو، در نهایت به پذیرش عمومی اپتیک موج به عنوان توصیف مناسب نور منجر شد. در دهه 1860، امواج نوری توسط جیمز کلرک ماکسول با امواج الکترومغناطیسی شناسایی شد که ماهیت موج را بیشتر تایید کرد. در کمال تعجب جامعه علمی، شواهد جدید قابل توجهی برای ماهیت ذرات در اوایل قرن بیستم توسط آلبرت اینشتین پیدا شد. نظریه کوانتومی سرانجام برای به دست آوردن یک توصیف جامع، که هم ماهیت موجی و هم ذره ای نور را در بر می گرفت، توسعه یافت. بنابراین اکنون نور به عنوان تابش الکترومغناطیسی شناخته می شود - در بیشتر موارد با تئوری کلاسیک توصیف می شود، اما در صورت لزوم به اپتیک کوانتومی (کاربرد نظریه کوانتومی در اپتیک) اشاره می شود.