نظریه نسبیت

تئوری نسبیت معمولا شامل دو نظریه مرتبط با آلبرت انیشتین است: نسبیت خاص و نسبیت عام هست .نسبیت خاص به ذرات ابتدایی و تعاملات آنها اعمال می شود، همه پدیده های فیزیکی خود را به جز گرانش توصیف می کنند. نسبیت عام، قانون گرانش و رابطه آن با نیروهای دیگر طبیعت را توضیح می دهد.  این امر به حوزه کیهان شناسی و اخترفیزیکی، از جمله نجوم، اعمال می شود. 

این تئوری فیزیک نظری و نجوم را در طول قرن بیستم تغییر داد، جایگزین یک نظریه مکانیک 200 ساله که عمدتا توسط ایزاک نیوتن ایجاد شد. این مفاهیم از جمله فضا زمان را به عنوان یک واحد یکپارچه فضا و زمان، نسبیت همزمان، کشش زمان سینماتیک و گرانشی و انقباض طول، معرفی کرد. در زمینه فیزیک، نسبیت علم ذرات ابتدایی و تعاملات بنیادی آنها را بهبود می بخشد، و همچنین در ایجاد عصر هسته ای. با نسبیت، کیهان شناسی و اخترفیزیک پدیده های فوق العاده نجومی مانند ستاره های نوترونی، سیاهچاله ها و امواج گرانشی را پیش بینی کرد .

آلبرت اینشتین تئوری نسبیت خاص را در سال 1905 منتشر کرد و بر اساس بسیاری از نتایج نظری و یافته های تجربی بدست آمده از آلبرت میچلسون، هندریک لورنتس، هنری پوینکار و دیگران است. ماکس پلانک، هرمان مینکوفسکی و دیگران کار بعدی را انجام دادند.

دانشمندان متوجه شدند که نور با سرعت ثابت حرکت می کند، حتی در یک قطار سرعت بالا. بنابراین، اینشتین تئوری نسبیت خاص را پیشنهاد کرد، که این امر به این معنا است: قوانین فیزیک در همه فریم های انتهایی یکسان هستند و سرعت نور برای همه ناظران یکسان است.

تئوری نسبیت عام بهتر ما را قادر می سازد تا ستاره های دور را مطالعه کنیم.