اصول جراحی لیزر

نور لیزر دارای خواص منحصر به فردی است که انتقال مقادیر زیاد انرژی را به یک سایت با تعریف محدود امکان پذیر می کند. اثرات بیولوژیکی ممکن است حرارتی ، شیمیایی یا مکانیکی باشد. روشهای پزشکی عمدتاً تخریب بافت حرارتی با انعقاد (> 60 درجه سانتیگراد) یا فرسایش (> 300 درجه سانتیگراد) است.   این اثر توسط خواص نوری و حرارتی بافت و متغیرهای لیزر اداره می شود. تماس / عدم تماس ، تمرکز ، قدرت خروجی (W) و مدت زمان قرار گرفتن در معرض. محیط لیزر بر طول موج ساطع شده حاکم است. نور لیزر دی اکسید کربن (CO2) (10600 نانومتر) نیاز به انتقال از طریق بازوهای مفصل با آینه ها دارد ، در حالی که نئودیمیم: یتریم-آلومینیوم-گارنت (Nd: YAG) (1064 نانومتر) و نور آرگون (488/515 نانومتر) قابل انتقال است. از طریق الیاف کوارتز انعطاف پذیر از لیزرهای CO2 عمدتاً برای فرسایش بافتی با دقت بالا استفاده می شود. لیزرهای Nd: YAG می توانند نواحی بافت بزرگتر را منعقد یا تبخیر کنند و کاربردهای لیزر آرگون شامل تخریب عروق ، براساس جذب انتخابی توسط هموگلوبین است. تحقیقات به سمت درک اساسی از تعامل نور با بافت بیولوژیکی تغییر یافته است تا امکان برنامه ریزی درمانی و بهینه سازی روش های لیزر فراهم شود. برنامه های کاربردی مانند انعقاد لیزر بینابینی برای تخریب موضعی تومورهای جامد مستحق اکتشاف بیشتر در جراحی عمومی هستند.