لیزر در پریودنتولوژی

LASER ، مخفف تقویت نور توسط انتشار تحریک شده از اشعه ، برای اولین بار توسط میمن در سال 1960 [1] ، دانشمند شرکت هواپیمایی هووز تاسیس شد. براساس نظریه ای که در ابتدا توسط آلبرت انیشتین مطرح شده است ، میمن از کریستال یاقوت استفاده کرد که در هنگام فعال شدن با انرژی ، تابشی از تابش منسجم ایجاد می کند. گلدمن و همکاران. [2] ، متخصص پوست که لیزر را برای از بین بردن خال کوبی آزمایش می کند ، بعد از تمرکز دو پالس پرتو نور قرمز از کریستال یاقوت ، لعاب سطح بدون درد مینای دندان را نشان داد. به دنبال آزمایشات استرن و سوننا [3] ، آونگ از لیزر یاقوت به لیزرهای CO2 و Nd: YAG منتقل شد تا تعامل بهتری با بافتهای سخت دندان انجام شود. دهه 1970 و 1980 به دنبال استفاده از لیزر برای عمل جراحی بافت نرم و لنز و همکاران بود. [4] از پیشگامان گزارش استفاده از جراحی دهان و دندان از لیزر CO2 ، همراه با قاب [5] ، Pecaro [6] و Pick [7] بود که از ضایعات بافت نرم دهان و روشهای پریودنتال استفاده می کردند. استفاده از لیزر اصلاح شده چشمی Nd: YAG را برای از بین بردن پوسیدگی دندان توضیح دادند و مجوز FDA ایالات متحده را برای فروش دستگاه لیزر Nd: YAG در سال 1989 دریافت کردند [9]. بعد از استفاده مایرز در جراحی بافت نرم [10] ، سرانجام لیزر Nd: YAG در مراحل پریودنتال مورد استفاده قرار گرفت [11 ، 12] ، و از آن زمان لیزرها توسط محققان و پزشکان بالینی پریودنتال مورد استفاده قرار می گرفتند.