ابرنواختر

پر جرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام اَبَر نو اختر (به انگلیسی: Supernova) به پایان می‌برند.

یک ابَر نو اختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ، شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس ِخود ، یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد.  

نوترون سنگین‌ترین ذره در فضا است. مقدار کمی نوترون (به اندازهٔ یک سر سوزن) می‌تواند هزاران تُن جرم داشته باشد.

طی این انفجار، ستاره ، مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن، به مدت چند روز، از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد. هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را (که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند) مشاهده کرد.

«ابَرنواخترها» بسیار نادر هستند .

در کهکشان خودمان به‌طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابَرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس ِغبار ِِ کهکشان پنهان می‌شوند. آخرین ابَرنواختر قطعی که در راه‌شیری دیده‌شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان (به‌ویژه رصدگران آماتور) تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند.