لیزر پلاسمونی

لیزر پلاسمونی نوعی لیزر است که قصد دارد با ذخیره برخی از انرژی نور در نوسانات الکترونی به نام سطح پلاسمون پلاریتون ، نور را در مقیاس طول موج بسیار دورتر از حد پراش نور ریلی محدود کند.  این پدیده اولین بار در سال 2003 توسط برگمن و استکهمن توصیف شد.  کلمه spaser مخفف "تقویت پلاسمون سطح توسط انتشار تحریک تابش" است.    اولین دستگاههای اینچنینی در سال 2009 توسط سه گروه اعلام شد: یک نانوذره به قطر 44 نانومتر با هسته طلای آن که توسط محصولی از سیلیکا رنگ شده احاطه شده توسط محققان دانشگاههای پوردو ، ایالت نورفولک و کرنل ،  یک نانوسیم بر روی نقره صفحه توسط یک گروه برکلی ،  و یک لایه نیمه هادی 90 نانومتر احاطه شده توسط نقره ای که توسط گروههایی در دانشگاه فناوری Eindhoven و در دانشگاه ایالتی آریزونا پمپاژ شده است. در حالی که تیم پوردو-نورفولک ایالت کرنل حالت پلاسمیون محدود را نشان داده بودند ، تیم برکلی و تیم ایالتی ایندهاوون-آریزونا لیسانس را در حالت به اصطلاح شکاف پلاسمونیایی نشان دادند.

اسپایسر یک منبع نانو مقیاس زمینه های نوری است که در تعدادی از آزمایشگاه های پیشرو در سراسر جهان مورد بررسی قرار می گیرد. اسپاسرها می توانند طیف گسترده ای از برنامه ها ، از جمله سنگ نگاری نانو ، ساخت مدارهای نانو بسیار سریع فوتونی ، سنجش بیوشیمیایی تک مولکولی و میکروسکوپ را پیدا کنند.

از طبیعت فوتونیک: