تصویربرداری عصبی عملکردی

روش های معمول تصویربرداری عصبی عملکردی شامل این موارد است

توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (fMRI)

الکتروانسفالوگرافی (EEG)

مگنتوآنسفالوگرافی (MEG)  

طیف سنجی نزدیک مادون قرمز عملکردی (fNIRS)

انتشار توموگرافی کامپیوتری انتشار یک فوتون (SPECT)

تصویربرداری سونوگرافی عملکردی (fUS)

PET ، fMRI ، fNIRS و fUS می توانند تغییرات موضعی در جریان خون مغزی مربوط به فعالیت عصبی را اندازه گیری کنند. از این تغییرات به عنوان فعال سازی یاد می شود. مناطقی از مغز که وقتی سوژه ای وظیفه خاصی را انجام می دهد فعال می شود ، ممکن است در محاسبات عصبی که به این رفتار کمک می کند ، نقشی داشته باشد. به عنوان مثال ، فعال سازی گسترده لوب اکسیپیتال به طور معمول در کارهایی مشاهده می شود که شامل تحریک بینایی است (در مقایسه با کارهایی که انجام نمی دهند). این قسمت از مغز سیگنال هایی را از شبکیه چشم دریافت می کند و اعتقاد بر این است که در درک بینایی نقش دارد.

روش های دیگر تصویربرداری عصبی شامل ضبط جریان های الکتریکی یا میدان های مغناطیسی ، به عنوان مثال EEG و MEG است. روشهای مختلف مزایای مختلفی برای تحقیق دارند. به عنوان مثال ، MEG فعالیت مغز را با وضوح زمانی بالا (تا سطح میلی ثانیه) اندازه گیری می کند ، اما توانایی آن در محلی سازی آن فعالیت محدود است. fMRI در محلی سازی فعالیت مغز برای وضوح مکانی بسیار بهتر عمل می کند ، اما با وضوح بسیار کمتری [1] در حالی که سونوگرافی عملکردی (fUS) می تواند به وضوح مکانی - زمانی جالب توجهی برسد (تا 100 میکرومتر ، 100 میلی ثانیه ، در 15 مگاهرتز در مدل های بالینی) اما همچنین توسط جفت عصبی عروقی محدود است.