تعامل بافت لیزر پالس

لیزرهای پالس شده ، به واسطه توانایی آنها در انتقال انرژی به صورت محدود مکانی و زمانی ، قادر به میکرو ماشین سازی بافت های بیولوژیکی هستند. موفقیت بالینی در لیزر پالس درمانی ، با این وجود ، اغلب به دلیل خسارتی که در بافت مجاور دهانه فرسایش ایجاد می شود ، محدود می شود.   به طور کلی ، فرسایش پالسی معامله ای است بین آسیب حرارتی به بافت اطراف ، ناشی از پالس های نسبتاً طولانی (> 100 میلی ثانیه) ، و آسیب مکانیکی به بافت اطراف ، ناشی از پالس های نسبتاً کوتاه (<1 میلی ثانیه). برای شناسایی منشا آسیب ناشی از لیزر پالس ، فعل و انفعالات احتمالی بافت لیزر و فرسایش در اینجا و در فصل 14 مورد بحث قرار گرفته است. هدف از این فصل این است که خواننده را با یک نمای کلی متراکم از پارامترهایی که باید در فرآیند بررسی شوند ، ارائه دهیم. فرسایش لیزر بافت نرم در این فصل ، فرسایش مادون قرمز پالسی بافت نرم بیولوژیکی به عنوان الگویی برای نشان دادن مفاهیم و ملاحظات طراحی استفاده شده است. به طور کلی ، جذب نور لیزر ممکن است منجر به اثر متقابل نور گرمایی ، فوتومکانیکی یا فتوشیمیایی با بافت تحت تابش شود. اکثریت قریب به اتفاق فعل و انفعالات لیزر و بافت درمانی بر اساس فعل و انفعالات فوتوترمال است که در آن انرژی لیزر به گرما تبدیل می شود. پس از گرم شدن انرژی نوری جذب شده ، مکانیسم های انتقال حرارت ، به ویژه هدایت اجازه انتشار حرارتی از مناطق با درجه حرارت بالا به مناطق اطراف را می دهد. هنگامی که عمق نفوذ لیزر کمتر از شعاع نقطه لیزر باشد ، می توان زمان انتشار حرارتی ،  را تعریف کرد: