به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، محققان تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی(NIF) در "آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور"(LLNL) در کالیفرنیا می‌گویند که این مرکز پس از دهه‌ها آزمایش و پشت سر گذاشتن چالش‌ها، سرانجام در آستانه رسیدن به همجوشی هسته‌ای سازنده و پرحاصل هستند.
تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی یک مرکز علمی فدرال در ایالت کالیفرنیا و در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور است. این آزمایشگاه حاوی ۱۹۲ شعاع لیزر بسیار پرتوان جهت آزمایش‌های همجوشی هسته‌ای توسط روش محصورسازی لیزری است. از نتایج این آزمایشگاه برای ساخت احتمالی راکتور همجوشی یه روش لختی استفاده خواهد گردید.
این موفقیت، این مرکز را در رقابت با تعداد انگشت شماری از پروژه‌های بزرگ همجوشی دیگر در سراسر جهان قرار می‌دهد که ادعا می‌کنند که نزدیک به هدف احتراق یا اشتعال همجوشی هستند.
"اشتعال همجوشی"(Fusion ignition) نقطه‌ای است که در آن واکنش همجوشی هسته‌ای خود پایدار می‌شود.
محققان تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی(NIF) معتقدند که نزدیک به یک نقطه عطف مهم شناخته شده به عنوان "پلاسمای سوزان" هستند.
سوزاندن پلاسما مستلزم سوختن همجوشی است که توسط گرمای واکنش به جای ورودی انرژی لیزر ایجاد می‌شود.
منتقدان معتقدند که هزینه باورنکردنی چندین دهه آزمایش پرهزینه می‌تواند به این معنی باشد که پروژه‌های بزرگ هرگز هزینه‌های خود را جبران نمی‌کنند. با این حال، طرفداران استدلال می کنند که ما اکنون بیش از هر زمان دیگری به هدف فوق العاده همجوشی هسته‌ای نزدیک شده‌ایم.
در تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی تقریباً ۲۰۰ لیزر روی مقدار کمی سوخت هسته‌ای نشانه گرفته شده‌اند. پرتوهای لیزر در واقع به سوخت نمی‌رسند. در عوض، آنها یک قوطی ساخته شده از طلا به اندازه یک پاک کن به نام "هولرائوم"(hohlraum) را گرم می‌کنند که یک پرتوی اشعه ایکس به منظور مشتعل کردن همجوشی با گرم کردن کپسول سوخت در مرکز آن تا ده‌ها میلیون درجه و فشرده سازی آن به میلیاردها جو منتشر می‌کند.
محققان تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی طی چند سال گذشته چندین استراتژی را امتحان کرده‌اند که منجر به بهبود نتایج در مسیر همجوشی هسته‌ای شده است. به عنوان مثال، آنها شکل بوته آهنگری(ظرف مخصوص ذوب) را در رآکتور تغییر داده و سایر قسمت‌های طرح آزمایشی را دستکاری کردند. روش آنها نیز اصلاح شده است؛ بدین ترتیب طی این فرآیند، پالس‌های لیزر شدت بیشتری یافتند، به طوری که کپسول پلاستیکی زمان کمتری برای مخلوط شدن با سوخت در هنگام فشرده‌سازی داشت. این تاکتیک تا حدی عملکرد را افزایش داد.
مطمئناً وقتی صحبت از راکتورهای همجوشی هسته‌ای می‌شود، تصمیم‌گیری برای رسیدن به یک نقطه عطف جدید هنوز سال‌ها طول می‌کشد. به نظر می‌رسد محققان تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی کاملاً مطمئن هستند که رسیدن به نقطه عطف هیجان‌انگیز "سوزاندن پلاسما" سال‌ها طول خواهد کشید.