در سال 1937 ، آلفون استدلال کرد که اگر پلاسما جهان را فرا گیرد ، می تواند جریان الکتریکی را حمل کند که قادر به تولید یک میدان مغناطیسی کهکشانی است. وی پس از برنده شدن جایزه نوبل برای کارهای خود در زمینه مغناطیسی ، تأکید کرد که:
برای درک پدیده ها در یک منطقه پلاسما خاص ، لازم است که نه تنها از میدان مغناطیسی بلکه از میدان الکتریکی و جریان های الکتریکی نیز نقشه برداری شود. فضا با شبکه ای از جریان ها پر می شود که انرژی و حرکت را در فواصل زیاد یا بسیار بزرگ منتقل می کنند. جریان ها اغلب به جریان های رشته ای یا سطحی فشرده می شوند. دومی احتمالاً ساختار سلولی ، و همچنین فضای بین ستاره ای و بین کهکشانی را به فضا می بخشد.
کار نظری او در مورد جریانهای الکتریکی هم تراز در شفق (بر اساس کارهای قبلی کریستین بیرک لند) در سال 1967 تأیید شد ، این جریان ها اکنون به عنوان جریان های بیرک لند شناخته می شوند.
کارهای آلفون سالها توسط دانشمند ارشد فیزیک فضا ، سیدنی چپمن ، ریاضیدان و ژئوفیزیکدان بریتانیا مورد مناقشه بود. اختلافات آلفون با چاپمن در بیشتر موارد ناشی از مشکل در سیستم بررسی نظیر بود. آلفون به ندرت از پذیرش معمولاً دانشمندان ارشد مجلات علمی بهره مند می شد. وی یک بار مقاله ای در مورد نظریه طوفان های مغناطیسی و شفق های قطبی را به مجله آمریکایی Magnetism Terrestrial Magnetism and Atmospheric Electricity ارسال کرد تا مقاله وی به دلیل عدم توافق با محاسبات نظری فیزیک مرسوم آن زمان رد شود. بسیاری از فیزیکدانان وی را فردی با عقاید غیرمعمول در این زمینه می دانستند ، RH Stuewer با اشاره به اینکه "... او همچنان یک فرد خارجی تلخ باقی مانده بود ، حتی پس از دریافت جایزه نوبل احترام کمی از دانشمندان دیگر به دست آورد ..." و اغلب مجبور می شد مقالات خود را در ژورنالهای مبهم منتشر کند. آلفون به یاد آورد:
وقتی من [پدیده های پلاسما] را طبق این فرم گرایی توصیف می کنم ، بیشتر داوران چیزی را که می گویم نمی فهمند و مقالات من را رد می کنند. با سیستم داوری که امروز بر علوم ایالات متحده حاکم است ، این بدان معنی است که مقالات من به ندرت توسط مجلات برجسته ایالات متحده پذیرفته می شوند.
آلفوان نقشی اساسی در توسعه:
فیزیک پلاسما
پرتوهای ذره ای شارژ شده
محیط بین سیاره ای
فیزیک مغناطیسی
فیزیک پلاسما
بررسی پدیده های خورشیدی (مانند باد خورشیدی)