توموگرافی تصویربرداری

توموگرافی تصویربرداری توسط بخش ها یا بخش بندی ها است. روشهای اصلی این چنینی در تصویربرداری پزشکی عبارتند از:

توموگرافی اشعه ایکس (CT) ، یا اسکن توموگرافی محوری محوری (CAT) ، یک روش توموگرافی مارپیچ (آخرین نسل) است که به طور سنتی یک تصویر دو بعدی از ساختارها در یک قسمت نازک از بدن تولید می کند. در CT ، پرتوی اشعه X به دور جسمی که مورد بررسی قرار می گیرد می چرخد ​​و پس از نفوذ از چند زاویه به جسم توسط آشکارسازهای حساس تابش گرفته می شود. سپس یک رایانه اطلاعات دریافت شده از ردیاب های اسکنر را تجزیه و تحلیل کرده و با استفاده از اصول ریاضیاتی که در تبدیل رادون ارائه شده است ، از جسم و محتویات آن تصویری دقیق می سازد.   بار دوز تابش یونیزه بیشتر از رادیوگرافی فرافکنی است. برای جلوگیری از اثرات سلامتی ، باید اسکن های مکرر محدود شود. CT بر اساس همان اصول پیش بینی اشعه ایکس استوار است اما در این حالت ، بیمار در یک حلقه اطراف ردیاب های محصور با 500-1000 ردیاب اسکناس قرار دارد [12] (هندسه نسل چهارم اسکنر CT-X). قبلاً در اسکنرهای نسل قدیم ، پرتو X-Ray توسط منبع ترجمه و آشکارساز جفت می شد. توموگرافی رایانه ای تقریباً بطور کامل جایگزین توموگرافی صفحه کانونی در تصویربرداری توموگرافی اشعه ایکس شده است.

توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) همچنین همراه با توموگرافی کامپیوتری ، PET-CT و تصویربرداری تشدید مغناطیسی PET-MRI استفاده می شود.

تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) معمولاً تصاویر توموگرافی از سطح مقطع بدن را تولید می کند. (به بخش جداگانه MRI در این مقاله مراجعه کنید.)