تصویربرداری هسته ای در بیماری کرونر ایسکمیک پایدار

چندین آزمون برای بیماری های مختلف قلبی استاندارد شده است ، اما سهم عمده روش های پزشکی هسته ای در قلب و عروق به بیماری شریان کرونر (CAD) داده می شود ، در درجه اول با آزمایش ارزیابی پرفیوژن میوکارد و آزمایش تشخیص زنده ماندن میوکارد. برای بیماران پایدار در ارزیابی CAD ، مهمترین معاینات بالینی ، اسکن پرفیوژن میوکارد همراه با تست استرس دارویی یا ورزشی ، ارزیابی زنده ماندن میوکارد و توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) است. در ارزیابی کاردیومیوپاتی ها ، ممکن است تصویربرداری metaiodobenzylguanidine (MIBG-123I) با ید - 123 برچسب زده شود.  تصویربرداری پرفیوژن میوکارد پس از تزریق ماده ای حاوی ایزوتوپ رادیواکتیو به طور غیر مستقیم جریان خون و ذخیره جریان میوکارد را به روشی غیرتهاجمی ارزیابی می کند. میوکارد با توجه به قلمرو آبیاری آن ارزیابی می شود. کاربردهای بالینی اسکن پرفیوژن میوکارد و توموگرافی انتشار پوزیترون در تشخیص بیماری عروق کرونر ، ارزیابی پیش آگهی و طبقه بندی خطر ، ارزیابی عملکرد ضایعات آناتومیک شناخته شده ، ارزیابی بعد از جراحی عروق مجدد قلب و نظارت از طریق پوست و درمان است. این روش همچنین در ارزیابی سندرم حاد کرونر و بررسی زنده ماندن میوکارد استفاده می شود. سپس ، پزشکی هسته ای یک تخصص تشخیصی غیرتهاجمی است ، که در قلب و عروق می تواند به طور دقیق به سوالات مهم بالینی مورد نیاز در مدیریت بیماران مبتلا به بیماری شریان کرونر شناخته شده یا مشکوک و دارای اختلال عملکرد بطن چپ ناشی از ایسکمی پاسخ دهد. تکنیک های آنها (SPECT و PET) اطلاعات مربوط به پرفیوژن میوکارد ، عملکرد بطن چپ و متابولیسم سلولی را ارائه می دهد که به طور قاطع به روند تصمیم گیری درمانی کمک می کند.