مقدمه ای بر رادیوگرافی و رادیولوژی دندانپزشکی

در عمل دندانپزشکی معاصر تصور گردش کار تشخیصی بدون مزایای رادیولوژی کاملاً غیرممکن است. روش های تجسم با استفاده از پرتوهای یونیزان هنوز هم مناسب ترین روش برای تصویربرداری از بافت های دندانی و آلوئولی هستند زیرا براساس میرایی اشعه X توسط اجسام متراکم است. در حال حاضر تکنیک های رادیوگرافی زیر برای تصویربرداری از دندانها و ساختارهای دندان دار موجود است: رادیوگرافی داخل دهانی (پری اپیکال ، بیتینگ ، اکلوزال) ، عکس رادیوگرافی پانوراما ، رادیوگرافی سفالومتریک (جانبی ، خلفی قدامی ، محوری - زیر-راس) و مقطع به عنوان مثال ، TMJ ها.   بسیاری از تکنیک های رادیوگرافی با ظهور توموگرافی رایانه ای پرتو مخروطی منسوخ شده اند. حتی اگر رادیوگرافی دندان به طور مکرر انجام می شود ، نمی توان رادیوگرافی "روتین" یا "پیمایشی" را در نظر گرفت. برای هر قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس ، حتی با بار نسبتاً کم تابش یونیزان ، باید توجیه و بهینه شود و اطلاعات مشتق شده به طور کامل ارزیابی شود. یک دندانپزشک باید بداند که چگونه رادیوگرافی دندانپزشکی و حجم CBCT را انجام دهد ، اینکه چگونه خطاهای موجود در روش رادیوگرافی می تواند بر تصاویر حاصل تأثیر بگذارد و تشخیص به خطر بیافتد ، نحوه تفکیک نشانه های آناتومیک طبیعی و در آخر نحوه تفسیر تصاویر رادیوگرافیک را بداند.