پلیمریزاسیون پلاسما

پلیمریزاسیون پلاسما

پلیمریزاسیون پلاسما وسیله خاصی برای تهیه یک فیلم فوق نازک از پلیمرهای منحصر به فرد است که بسیاری از خواص عمده پلیمر مانند نفوذپذیری ، مقاومت در برابر حجم الکتریکی و ثابت دی الکتریک و غیره را حفظ می کند ، که برای فیلم ها تا زمانی که ضخامت آنها صادق است صادق است. بالاتر از مقدار بحرانی 0.05-0.1 میکرومتر. پلیمریزاسیون پلاسما ممکن است پلیمریزاسیون ناشی از پلاسما یا پلیمریزاسیون حالت پلاسما باشد ، همانطور که در شکل 4.5 نشان داده شده است. پلیمریزاسیون ناشی از پلاسما شبیه فعال سازی و پیوند پلاسما است که در آن به جای اتصال گروه های عملکردی ، پلیمریزاسیون رخ می دهد. پلاسما باعث ایجاد رادیکال های آزاد در سطح می شود و آنها پلیمریزاسیون را آغاز می کنند. بنابراین ، در این فرایند پلاسما به عنوان منبع تابش در نظر گرفته می شود که رادیکال های آزاد را تولید می کند. رادیکالهای آزاد ایجاد شده در سطح پلیمرهای در معرض پلاسما ، پلیمریزاسیون پیوند را به شیوه ای مشابه پیوند قبل از تابش آغاز می کنند. واکنش پلیمریزاسیون از طریق افزودن مستقیم مونومرهای گازدار در شرایط خلاء رخ می دهد. واکنش شیمیایی لازم برای پلیمریزاسیون در پلیمریزاسیون ناشی از پلاسما ، پلیمریزاسیون مولکولی معمولی است که بدون پلاسما رخ می دهد. بنابراین ، با پلیمریزاسیون حالت پلاسما متفاوت است که در آن پلیمریزاسیون فقط در شرایط پلاسما رخ می دهد زیرا بخار مونومر در حالت پلاسما است. ماهیت پلیمر بستر و مونومری که قرار است پلیمریزاسیون شود بر بازده پلیمریزاسیون پیوند در پلیمریزاسیون پیوند معمولی تأثیر می گذارد. همان مونومر که به خوبی روی یک بستر پلیمری پیوند می زند ، ممکن است در پیوندهای معمولی ، به ویژه هنگامی که با روش های شیمیایی آغاز می شود ، به هیچ وجه روی نوع دیگری از پلیمر پیوند زده نشود. کارایی پلیمریزاسیون پیوند بستگی به عملکرد رادیکال آزاد بستر پلیمر و مونومر دارد. پلیمریزاسیون پلاسما مستقل از ماهیت بستر پلیمری است. رسوب مشابه در طول پلیمریزاسیون پلاسما را می توان بر روی بسترهای مختلف مانند شیشه ، پلیمرهای آلی و فلزات به دست آورد. بنابراین ، انتخاب مواد ، تغییر سطح را با پلیمریزاسیون پلاسما محدود نمی کند.