تشخیص پوسیدگی دندان با نور مادون قرمز

روشهای نوری در توصیف دندانها یا مطالعه پوسیدگی دندان چیز جدیدی نیست. برای مثال ، میکروسکوپ نور قطبی بیش از یک قرن است که استفاده می شود. درک پتانسیل اشکال جدید تصویربرداری نوری در مجموعه دندانپزشکی ، مستلزم آشنایی با نحوه شکل گیری پوسیدگی است.

باکتری های دهانی که از کربوهیدرات های قابل تخمیر تغذیه می کنند ، اسیدهای آلی تولید می کنند که ساختار دندان را حل کرده ، مینای دندان و عاج را از بین می برد. از دست دادن مواد معدنی به نوبه خود منجر به ایجاد منافذی می شود که نواحی ضایعه زیر سطحی را ایجاد می کند و ساختار دندان های غیر معدنی به شدت نور را پراکنده می کند. رادیوگرافی تغییرات از دست دادن مواد معدنی را تشخیص می دهد ، در حالی که روش های نوری تغییرات پراکندگی نور را تشخیص می دهند. اسیدها و باکتری ها می توانند از طریق مینای دندان به عمق بیشتری به دندان نفوذ کرده و قبل از مشاهده پوسیدگی در اشعه ایکس دندان ، به سرعت از طریق عاج زیرین به داخل دندان منتقل شوند.

در صورت وجود فلوراید در بزاق ، مناطق ضایعه را می توان با رسوب فلوراپاتیت ، ماده معدنی که منافذ را در نزدیکی سطح ضایعه پر کرده ، تشکیل می دهد و یک کلاه شفاف بسیار معدنی شده را تشکیل می دهد. این لایه سطحی یا "اسکار" روی ضایعه از انتشار آن جلوگیری می کند و پیشرفت بیشتر را متوقف می کند. از آنجا که بدن ضایعه دستگیر شده به طور معمول قابل مشاهده است ، برای دندانپزشکان دشوار است که بین ضایعات فعال و در حال پیشرفت و آنهایی که دستگیر شده اند تمایز قائل شوند. روش های جدید تصویربرداری نوری می تواند به دندانپزشکان کمک کند تا تشخیص دهند که آیا یک لایه سطحی شفاف روی ضایعه ایجاد شده است یا خیر و آیا فعال است یا خیر.