زمینه و هدف: انرژی فوتونیک لیزرهای دایود جراحی عمدتاً توسط هموگلوبین در بافت‌های نرم دهان جذب می‌شود و جذب ضعیف هیدروکسی آپاتیت در دندان و استخوان می‌شود. از این رو، این گروه از لیزرها برای فرسایش بافت نرم به عنوان یک روش ایمن تر با خطر کمتر آسیب به بافت سخت زیر بافت های نرم هدف مناسب هستند. مجموعه موارد بالینی حاضر برای نشان دادن کارایی لیزر دایود 810 نانومتر در تنظیم توان درمانی در مدیریت ضایعات مختلف بافت نرم دهان انجام شد.
شرح مورد: 10 بیمار 16 تا 40 ساله با ضایعات بافت نرم دهانی زیر مراجعه کردند: چسبندگی ناهنجار فرنال، لثه های رنگدانه تیره، اپرکولوم دو طرفه همراه با مولر سوم فک پایین، بزرگی لثه ناشی از پلاک و فیبروم تروماتیک. مواد و روش‌ها: بیماران تحت درمان با لیزر دایود 810 نانومتر برای همین کار قرار گرفتند. هر محل درمان جراحی با استفاده از فیبر شروع شده در تماس با بافت هدف با استفاده از پروتکل زیر لیزر شد: حداکثر توان متوسط - 1.5 وات، حالت انتشار پیوسته، قطر پرتو - 400 میکرومتر، سطح نقطه در بافت - 0.0013 سانتی‌متر مربع، حداکثر فلوانس - 200 J/cm²، حداکثر تابش - 1300 W/cm²، حداکثر انرژی کل - 500 ژول، حداکثر مدت زمان کل درمان - 300 ثانیه.
یافته ها: بیماران هیچ گونه عارضه فوری یا تاخیری پس از عمل را گزارش نکردند و تا 3 ماه نتایج بهبودی مطلوبی از خود نشان دادند.
نتیجه‌گیری: استفاده از لیزر دایود 810 نانومتری برای مدیریت جراحی ضایعات بافت نرم دهان می‌تواند نسبت به روش معمولی اسکالپل بی‌خطر، مؤثر و قابل توجیه باشد، هر چند فقط باید توسط پزشکان آموزش دیده و با تجربه انجام شود.