سونوگرافی پزشکی

سونوگرافی پزشکی شامل تکنیک های تشخیصی (عمدتا تکنیک های تصویربرداری) با استفاده از سونوگرافی و همچنین کاربردهای درمانی اولتراسوند است. در تشخیص، برای ایجاد تصویری از ساختارهای داخلی بدن مانند تاندون‌ها، ماهیچه‌ها، مفاصل، رگ‌های خونی و اندام‌های داخلی، برای اندازه‌گیری برخی ویژگی‌ها (مانند فواصل و سرعت) یا تولید صدای شنیداری آموزنده استفاده می‌شود. هدف آن معمولاً یافتن منبع بیماری یا حذف پاتولوژی است. استفاده از سونوگرافی برای تولید تصاویر بصری برای پزشکی، سونوگرافی پزشکی یا به سادگی سونوگرافی نامیده می شود. عمل معاینه زنان باردار با استفاده از سونوگرافی، سونوگرافی زنان و زایمان نامیده می شود و پیشرفت اولیه سونوگرافی بالینی بود.

سونوگرافی شریان کاروتید

اولتراسوند از امواج صوتی با فرکانس هایی تشکیل شده است که به طور قابل توجهی بالاتر از محدوده شنوایی انسان (بیش از 20000 هرتز) است.[1] تصاویر اولتراسونیک، همچنین به عنوان سونوگرام شناخته می شوند، با ارسال پالس های اولتراسوند به بافت با استفاده از یک پروب ایجاد می شوند. پالس‌های اولتراسوند بافت‌هایی با خواص بازتابی متفاوت را بازتاب می‌کنند و به پروب بازگردانده می‌شوند که آنها را به‌عنوان یک تصویر ثبت و نمایش می‌دهد.

انواع مختلفی از تصاویر را می توان تشکیل داد. رایج ترین تصویر حالت B (روشنایی) است که امپدانس صوتی یک مقطع دو بعدی از بافت را نشان می دهد. انواع دیگر جریان خون، حرکت بافت در طول زمان، محل خون، وجود مولکول‌های خاص، سفتی بافت یا آناتومی یک ناحیه سه‌بعدی را نشان می‌دهند.

سونوگرافی (سونوگرافی) به طور گسترده در پزشکی استفاده می شود. انجام هر دو روش تشخیصی و درمانی، با استفاده از اولتراسوند برای هدایت روش‌های مداخله‌ای مانند بیوپسی یا تخلیه مجموعه‌ای از مایعات، که می‌تواند هم تشخیصی و هم درمانی باشد، ممکن است. سونوگرافیست ها متخصصان پزشکی هستند که اسکن هایی را انجام می دهند که به طور سنتی توسط رادیولوژیست ها، پزشکانی که در کاربرد و تفسیر روش های تصویربرداری پزشکی تخصص دارند یا توسط متخصصان قلب در مورد سونوگرافی قلب (اکوکاردیوگرافی) تفسیر می شود. به طور فزاینده ای، پزشکان و سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی که مراقبت مستقیم از بیمار را ارائه می دهند، از سونوگرافی در مطب و بیمارستان استفاده می کنند (سونوگرافی نقطه ای مراقبت).[2][4]

سونوگرافی برای تصویربرداری از بافت های نرم بدن موثر است[5]. ساختارهای سطحی مانند ماهیچه، تاندون، بیضه، سینه، غدد تیروئید و پاراتیروئید و مغز نوزاد در فرکانس‌های بالاتر (7 تا 18 مگاهرتز) تصویربرداری می‌شوند که وضوح خطی (محوری) و افقی (جانبی) بهتری را ارائه می‌دهند. ساختارهای عمیق‌تر مانند کبد و کلیه در فرکانس‌های پایین‌تر (1 تا 6 مگاهرتز) با وضوح محوری و جانبی پایین‌تر به عنوان قیمت نفوذ عمیق‌تر بافت تصویربرداری می‌شوند.

یک مبدل اولتراسوند همه منظوره ممکن است برای اکثر اهداف تصویربرداری استفاده شود، اما در برخی شرایط ممکن است نیاز به استفاده از مبدل تخصصی باشد. اکثر معاینات اولتراسوند با استفاده از یک مبدل روی سطح بدن انجام می شود، اما اگر بتوان یک مبدل را در داخل بدن قرار داد، تجسم بهبود یافته اغلب امکان پذیر است. برای این منظور، مبدل‌های با کاربرد خاص، از جمله مبدل‌های اندواژینال، اندورکتال و ترانس مری معمولاً استفاده می‌شوند. در نهایت، مبدل‌های بسیار کوچکی را می‌توان روی کاتترهای با قطر کم نصب کرد و در داخل رگ‌های خونی قرار داد تا از دیواره‌ها و بیماری آن رگ‌ها تصویربرداری کنند.