تاریخچه تصویربرداری عصبی

اولین تکنیک تصویربرداری عصبی تا کنون به اصطلاح «تعادل گردش خون انسان» است که توسط آنجلو موسو [1] در دهه 1880 اختراع شد و قادر به اندازه‌گیری غیرتهاجمی توزیع مجدد خون در طول فعالیت‌های عاطفی و فکری بود.[2] سپس، در اوایل دهه 1900، تکنیکی به نام پنومونسفالوگرافی تنظیم شد. این فرآیند شامل تخلیه مایع مغزی نخاعی از اطراف مغز و جایگزینی آن با هوا، تغییر چگالی نسبی مغز و محیط اطراف آن، برای نشان دادن بهتر آن در عکس‌برداری با اشعه ایکس می‌شود و به‌طور باورنکردنی برای آن ناامن تلقی می‌شود. بیماران (Beaumont 8). شکلی از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و توموگرافی کامپیوتری (CT) در دهه‌های 1970 و 1980 توسعه یافتند.[3][4] فن آوری های جدید MRI و CT به طور قابل توجهی آسیب کمتری داشتند و در زیر با جزئیات بیشتر توضیح داده شده است. سپس اسکن‌های SPECT و PET آمدند که به دانشمندان اجازه دادند عملکرد مغز را نقشه‌برداری کنند، زیرا برخلاف MRI و CT، این اسکن‌ها می‌توانستند بیش از تصاویر ایستا از ساختار مغز ایجاد کنند. دانشمندان با یادگیری از MRI، PET و SPECT اسکن، توانستند MRI عملکردی (fMRI) را با توانایی‌هایی توسعه دهند که دری را برای مشاهده مستقیم فعالیت‌های شناختی باز می‌کند.