ضرایب اینشتین برای لیزر

  علم لیزر یا فیزیک لیزر شاخه ای از اپتیک است که تئوری و عمل لیزر را توصیف می کند. الکترون ها و نحوه ارتباط آنها با میدان های الکترومغناطیسی در درک ما از شیمی و فیزیک مهم هستند.

علم لیزر عمدتا مربوط به الکترونیک کوانتومی، ساخت لیزر، طراحی حفره نوری، فیزیک تولید مجاور جمعیت در محیط فعال لیزر و تکامل زمانی نور میدان در لیزر است.

همچنین با فیزیک پرتوهای پرتو لیزر، به خصوص فیزیک پرتوهای گاوسی، با استفاده از لیزر، و همچنین زمینه های مرتبط مانند اپتیکی غیر خطی و اپتیک کوانتومی، مرتبط است.

آلبرت انیشتین پایه های لیزر و میزر را در سال 1917 ایجاد کرد .  از طریق یک مقاله که در آن او دوباره از قانون حداکثر پلانک از تابش با استفاده از رسمی بر اساس ضرایب احتمالی (ضرایب انیشتین) برای جذب، انتشار خود به خود و گسیل القایی لیزر می باشد . 

خطوط انتشار و خطوط جذب در مقایسه با طیف پیوسته.

ضرایب اینشتین مقادیر ریاضی هستند که اندازه گیری احتمال جذب یا انتشار نور توسط یک اتم یا مولکول است.  ضریب اینشتین به میزان انتشار خود به خودی نور مربوط است و ضرایب انیشتین B مربوط به جذب و تحریک انتشار نور است.

در سال 1916، آلبرت اینشتین پیشنهاد کرد که در شکل گیری یک خط طیف اتمی، سه فرآیند رخ می دهد. سه فرآیند به عنوان انتشار خود به خودی، تحریک انتشار یا گسیل القایی و جذب اشاره می شود.