لیزرهای پیکوثانیه­

لیزرهای پیکو-ثانیه­ برای اولین بار در سال ۲۰۰۵ با شرکت Lumera (در حال حاضر بخشی از شرکت Coherent است) معرفی شد. طولی نکشید که بازیگران دیگر وارد این بازار شدند. در حال حاضر، گزینه های متنوعی برای لیزرهای علمی و صنعتی وجود دارد. تقریباً همه آن ها پهنای پالسی بین ۲ تا ۲۰ پیکو-ثانیه دارند. چندین لیزر هم با پهنای پالس صدها پیکو-ثانیه وجود دارد اما استفاده از این لیزرها برای اکثر کاربردها سوال برانگیز است.   در حقیقت، بخش بزرگی از این رده پهنای پالسی به عنوان “دره مرگ” نامیده می شود زیرا در اندرکنش با مواد ضعیف هستند (استفاده از این لیزرها مطمئناً بهتر از یک لیزر نانو-ثانیه ای نیست و در بسیاری از موارد حتی کیفیت بدتر است). بنابراین وقتی در مورد لیزرهای پیکو-ثانیه ای صحبت می شود، باید به معنای لیزرهایی با طول پالس کمتر از ۲۰ پیکو-ثانیه و شاید تا حدود ۵۰ پیکو-ثانیه نه بیشتر اطلاق شود.
یکی از ادعاهای سازندگان لیزر UFP این است که جذب در آن ها مستقل از طول موج است. این ادعا ممکن است در پهنای پالس های کوتاه تر درست باشد اما در حدود ۱۰پیکو-ثانیه تقریباً همیشه اختلافی در کیفیت قطعات فرآوری شده در طول موج های IR در برابر UV موجود است.
به عنوان مثال، شکل ۲ را در نظر بگیرید که نمونه ای با ضخامت ۵۰ میکرومتر از پلی اتیلن ترفتالات (PET) که با استفاده از یک لنز f-theta ۱۰۰ میلی متری و توان خروجی تقریباً یکسان برای هر نمونه­ مختلف ساخته شده است را نشان می دهد. نمونه های نانو-ثانیه ای IR و UV (c-d) مقدار زیادی ته مانده و سوختگی را در لبه ها نشان می دهند. نمونه های پیکو-ثانیه ای (g-i) به طور قابل توجهی نسبت به نمونه های نانو-ثانیه ای بهبود یافته اند، اما هنوز بین سه طول موج، اختلاف دیداری در پهنای پالس ۱۰ پیکو-ثانیه وجود دارد.