فیزیک پلاسما با شکوفه ساتری

پلاسما (از یونان باستان πλάما "ماده قابل قالب گیری" ) یکی از چهار حالت اساسی ماده است و اولین بار توسط ایروینگ لانگمویر شیمی دان در دهه 1920 توصیف شد.  این ماده از گازی از یونها - اتمهایی که برخی از الکترونهای مداری آنها برداشته شده است - و الکترونهای آزاد تشکیل شده است. پلاسما می تواند با حرارت دادن گاز خنثی یا قرار دادن آن در معرض یک میدان الکترومغناطیسی قوی تا جایی که یک ماده گازی یونیزه به طور فزاینده رسانای الکتریکی شود ، به طور مصنوعی تولید شود. یونها و الکترونهای باردار حاصل تحت تأثیر میدانهای الکترومغناطیسی دوربرد قرار می گیرند و باعث می شوند دینامیک پلاسما نسبت به یک گاز خنثی نسبت به این میدانها حساس تر باشد.   

گازهای پلاسما و یونیزه برخلاف حالت های دیگر دارای خصوصیات و رفتارهایی هستند و انتقال بین آنها بیشتر مربوط به نامگذاری است  و قابل تفسیر است. بر اساس دما و چگالی محیطی که حاوی پلاسما است ، اشکال نیمه یونیزه یا کاملاً یونیزه پلاسما ممکن است تولید شود. علائم نئون و صاعقه نمونه هایی از پلاسمای جزئی یونیزه هستند. یونوسفر زمین یک پلاسما است و مگنتوسفر حاوی پلاسما در محیط فضایی اطراف زمین است. فضای داخلی خورشید نمونه ای از پلاسمای کاملا یونیزه است ،همراه با تاج خورشید  و ستاره ها. 

بارهای مثبت در یونها با سلب الکترونها در مدار هسته اتمی ، جایی که تعداد کل الکترونهای خارج شده مربوط به افزایش دما یا چگالی موضعی سایر مواد یونیزه است ، حاصل می شود. این امر همچنین می تواند با تفکیک پیوندهای مولکولی همراه باشد ،  اگرچه این فرآیند کاملاً متفاوت از فرآیندهای شیمیایی فعل و انفعالات یون در مایعات یا رفتار یونهای مشترک در فلزات است. پاسخ پلاسما به میدانهای الکترومغناطیسی در بسیاری از دستگاههای فن آوری مدرن مانند تلویزیونهای پلاسما یا اچ پلاسما مورد استفاده قرار می گیرد. 

پلاسما ممکن است فراوان ترین شکل ماده عادی در جهان باشد ،  گرچه این فرضیه بر اساس وجود و خواص ناشناخته ماده تاریک در حال حاضر آزمایشی است. پلاسما بیشتر با ستاره ها در ارتباط است و به محیط درون ناقص و احتمالاً مناطق بین کهکشانی گسترش می یابد.