میوکاردیت

تا زمانی که CMR امکانات تشخیصی ذاتی مربوط به تایپ بافت میوکارد را نشان نداد ، تشخیص میوکاردیت طاقت فرسا بود و عملاً فقط در معدود مراکزی که بیوپسی اندومیوکارد آخرین مرحله اجباری را نشان می داد عملاً ممکن بود. امروزه امکانات جدید ارائه شده توسط CMR ، تشخیص را بسیار تسهیل کرده و در اکثر قریب به اتفاق بیمارستان ها امکان پذیر است. نتیجه این است که تعداد تشخیص های میوکاردیت به طور چشمگیری افزایش یافته است و در نتیجه رویکرد درمانی متناسب با بیمار بهبود می یابد. تشخیص بر اساس ویژگی های بافتی مانند وجود ادم میوکارد ، فیبروز میوکارد جایگزین ، و خواص شل کننده سنجی T1 و T2 است. در این فصل مواردی از میوکاردیت حاد و مزمن در کنار اختلالات پاتولوژیک نادر ارائه شده است که باید برای بهبود توانایی تشخیص بیماریها با تظاهرات بالینی مشابه در نظر گرفته شود.

کاردیومیوپاتی ها

در زمینه کاردیومیوپاتی ، استفاده از CMR نه تنها برای اهداف تشخیصی و بالینی بلکه برای مطالعات پاتوفیزیولوژیکی به عنوان بخشی از ارزیابی معمول شناخته شده است. در حقیقت ، CMR این امکان را دارد که بافت میوکارد را به صورت غیرتهاجمی مشخص کند ، یعنی وجود فیبروز میوکارد و وجود پدیده های نفوذی را تشخیص دهد. حتی ناهنجاری های ریزساختاری مانند حجم بینابینی را می توان به راحتی با CMR با افزودن دیدگاه جدیدی در درک تغییرات بافتی که در آسیب شناسی واحد و حتی بیشتر در یک بیمار واحد رخ می دهد ، ارزیابی کرد. علاوه بر این ، استفاده از پارامترهای کمی/نیمه کمی مبتنی بر CMR برای پیگیری بیماران سرانجام تحت درمان خاص به طور معمول برای بهینه سازی زمان و دوز درمان خاص پیشنهاد می شود. در این فصل شایع ترین کاردیومیوپاتی ها نشان داده شده است ، سعی می شود مهمترین ناهنجاری ها و تغییرات بافتی که با CMR قابل ارزیابی هستند را نشان دهد. جزئیات مربوط به پروتکل CMR که در آسیب شناسی واحد پذیرفته می شود نیز ارائه شده است.