انتقال عصبی

انتقال دهنده عصبی در سراسر سیناپس آزاد می شود

برای یادگیری آنچه مولکول ها مسئول سیگنال کردن بین نورون هستند

برای یادگیری نحوه انتقال سیگنال اطلاعات پایه و دستورات به نورون ها

برای توضیح اینکه چگونه نورون ها تولید و انتقال پتانسیل های عمل را بیان می کنند

نورون ها سیگنال های الکتروشیمیایی را به دست می آورند. هنگامی که یک نوع نورون توسط محرک تحریک شده است، یک پتانسیل الکتریکی ایجاد می کند که طول سلول را کاهش می دهد. این قسمت الکتریکی الکتروشیمیایی است. هنگامی که جریان الکتریکی به پایان ترم اکسون در انتهای سلول منتقل می شود، انتشار برخی پیام های شیمیایی خاص را باعث می شود. این بخش شیمیایی الکتروشیمیایی است.

کلاس اولیه مولکول های سیگنال دهنده، انتقال دهنده های عصبی نامیده می شود. این پیام های شیمیایی اجازه می دهد که یک نورون به یک دیگر ارتباط برقرار کند و پاسخ این پیام ها به عوامل مختلفی وابسته است، مانند اینکه چه نوع خاصی از پیام فرستاده شده است، چه مقدار از آن فرستاده شده، چه مدت طول می کشد پیام، و غیره بین بخشی از اولین نورون که سیگنال را ارسال می کند، آکسون و نورون دوم که سیگنال دریافت می کند، dendrite است، یک فاصله دقیقه ای به نام سیناپس وجود دارد. انتقال دهنده های عصبی منتشر شده باید از این سیناپس عبور کنند تا بتوانند گیرنده های خاص خود را در طرف دیگر قرار دهند و پس از دستیابی به اثرات مورد نظرشان بازیافت یا تجزیه شوند.

انتقال دهنده های عصبی مشترک عبارتند از:

استیل کولین، که به شدت در برقراری ارتباط با عضلات نقش دارد، اما همچنین نقش در توجه و تحریک را بازی می کند.

دوپامین، که دارای توابع از جمله حرکات داوطلبانه حرکت، خلق و خو و رفتار هدف گرا است.

سروتونین، که اثرات اعم از احساسات به خواب

گلوتامات، که انتقال دهنده عصبی تحریک کننده مغز است و درگیر یادگیری است

GABA که انتقال دهنده عصبی مهار کننده مغز است و در عملکردهای متعددی دخیل است

علاوه بر این، هورمون ها ممکن است تعامل عمیق با سیستم عصبی داشته باشد. نمونه هایی از جمله آدرنالین، که کنترل پاسخ به استرس محیطی حاد را کنترل می کند، و ملاتونین که ریتم های بیولوژیک و الگوهای خواب را ایجاد می کند.