پزشکی هسته ای

هدف و ماهیت:

پزشکی هسته‌ای (Nuclear Medicine) حوزه ای میان رشته ای (ناشی از تلفیق دانش، روش و تجارب دو یا چند حوزه علمی و تخصصی) و برخاسته از رشته های تصویربرداری پزشکی، فیزیک پزشکی و پرتونگاری مولکولی است که از خواص هسته‌ای مواد (مثل رادیوایزوتوپ‌ها) برای تشخیص و درمان بیماری‌ها استفاده می‌کند.

در تعریفی تخصصی تر، رشته پزشکی هسته ای عبارتست از کلیه اقدامات تخصصی، تشخیصی و درمانی در دو حیطه بالینی و پاراکلینیکی که در آن از چشمه های باز مواد رادیواکتیو استفاده می شود.

هدف از این رشته، تربیت افراد کارآمدی است که بتوانند زیر نظر پزشکان و متخصصان درمراکز تشخیصی و درمانی پزشکی هسته‌ای و نیز مراکز آموزشی مرتبط، بیماران را در مورد چگونگی مصرف صحیح داروهای رادیواکتیو (رادیو داروها) تجویز شده و حفاظت آنان در برابر اشعه یونساز، عملاً یاری نمایند.

از مهمترین کاربردهای این رشته می توان به کاربردهای بالینی رادیو بیولوژی، استفاده از رادیو داروها، حفاظت در برابر اشعه و دوزیمتری اشاره کرد.

توانایی مورد نیاز و قابل توصیه:

سلامت جسمی در کنار کار در شرایط سخت از ویژگی های مهم متقاضیان ورود به این رشته است . به طور کلی منظم بودن در کنار دقیق بودن در ارائه ی کار می تواند تاثیر بسیار زیادی در موفقیت در این رشته داشته باشد.

آینده ی شغلی و بازارکار:

پزشکی هسته‌ای در کشورهای پیشرفته صنعتی عموماً در چند حرفه مختلف ظاهر می‌شود:

به‌عنوان یک تخصص پس از اتمام دوره طبابت

تکنولوژیست هسته‌ای که اغلب در سطح کارشناسی است.

مأمور محافظت از پرتو.

داروگر هسته‌ای که یک گرایش از رشته داروسازی است.

دکترای (PhD) پزشکی هسته‌ای که غالباً یک شغل آکادمیک است.

یک شاخه از فیزیک پزشکی که احتیاج به بورد ABSNM یا ABR دارد.