ارتباطات فیبر نوری

از الیاف نوری می توان برای انتقال نور و در نتیجه اطلاعات در مسافت های طولانی استفاده کرد. سیستم های مبتنی بر فیبر تا حد زیادی جایگزین سیستم های فرستنده رادیویی برای انتقال داده های نوری طولانی شده اند.   آنها به طور گسترده ای برای تلفن ، بلکه برای ترافیک اینترنت ، شبکه های محلی با سرعت بالا (LAN) ، تلویزیون کابلی (CATV) و همچنین برای مسافت های کوتاه تر در ساختمان ها استفاده می شوند. در بیشتر موارد ، از الیاف سیلیکا بجز مسافت های بسیار کوتاه استفاده می شود ، جایی که فیبر نوری پلاستیکی می تواند سودمند باشد.

مؤلفه های اصلی ارتباطات فیبر نوری

سیستم های ارتباطی فیبر نوری به تعدادی از مؤلفه های اصلی تکیه می کنند:

فرستنده نوری ، بیشتر مبتنی بر لیزرهای نیمه هادی (اغلب VCSEL) ، لیزر فیبر و تعدیل کننده نوری

گیرنده های نوری ، بیشتر مبتنی بر فتودیودها (غالباً نوری های بهمن)

الیاف نوری با خواص بهینه سازی شده در مورد تلفات ، خصوصیات هدایت ، پراکندگی و غیرخطی

ماژول های جبران کننده پراکندگی

تقویت کننده های نیمه هادی و فیبر (اکثر تقویت کننده های فیبر با دوز اربیم ، گاهی اوقات تقویت کننده های رامان) برای حفظ قدرت کافی سیگنال در طول الیاف طولانی ، یا به عنوان پیش تقویت کننده ها قبل از تشخیص سیگنال

فیلترهای نوری (به عنوان مثال بر اساس تارهای فیبر براگ) و جفت کننده

سوئیچ های نوری و multiplexers (به عنوان مثال بر اساس توری موجبر موج دار) به عنوان مثال ، multiplexers اضافه / قطره نوری (OADMs) اجازه می دهد کانال های طول موج در سیستم WDM اضافه یا افت شوند.

سوئیچ های نوری کنترل شده برقی

دستگاه هایی برای تولید سیگنال (بازسازی کننده های الکترونیکی یا نوری) ، بازیابی ساعت و موارد مشابه

انواع الکترونیک به عنوان مثال برای پردازش و نظارت بر سیگنال

کامپیوترها و نرم افزارها برای کنترل عملکرد سیستم

در بسیاری موارد ، اجزای نوری و الکترونیکی برای ارتباطات فیبر روی مدارهای یکپارچه فوتونی ترکیب می شوند. پیشرفت بیشتر در این زمینه تکنولوژیکی باعث گسترش ارتباطات فیبر نوری به خانواده های خصوصی (فیبر به خانه) و دفاتر کوچک خواهد شد.