مهندسی بافت

فناوری نانو ممکن است به عنوان بخشی از مهندسی بافت برای کمک به تولید مثل یا ترمیم یا تغییر شکل مجدد بافت آسیب دیده با استفاده از داربست های مبتنی بر نانومواد و فاکتورهای رشد استفاده شود. مهندسی بافت در صورت موفقیت آمیز ممکن است جایگزین روشهای درمانی معمول مانند پیوند عضو یا کاشت مصنوعی شود.   نانوذرات مانند گرافن ، نانولوله های کربن ، دی سولفید مولیبدن و دی سولفید تنگستن به عنوان عوامل تقویت کننده برای ساخت نانوکامپوزیت های پلیمری تخریب پذیر مکانیکی قوی برای کاربردهای مهندسی بافت استخوان مورد استفاده قرار می گیرند. افزودن این نانوذرات در ماتریس پلیمر در غلظت های کم (٪ 2/0٪ وزن) منجر به پیشرفت های قابل توجه در خواص مکانیکی فشاری و خمشی نانوکامپوزیت های پلیمری می شود. [54] [55] به طور بالقوه ، این نانوکامپوزیتها ممکن است به عنوان یک کامپوزیت با وزن کم رمان ، مکانیکی قوی ، به عنوان کاشت استخوان مورد استفاده قرار گیرند.

به عنوان مثال ، با استفاده از سیستم تعلیق نانولوله های پوشیده از طلا که توسط یک لیزر مادون قرمز فعال شده است ، یک جوشکار گوشتی را به هم چسباند. این می تواند برای جوشکاری شریان ها در حین عمل استفاده شود. [56] مثال دیگر نانونفرولوژی ، استفاده از نانوپرشکی در کلیه است.