لیزر دندانپزشکی

لیزر دندانپزشکی نوعی لیزر است که به طور خاص برای استفاده در جراحی دهان یا دندانپزشکی طراحی شده است.

در ایالات متحده ، استفاده از لیزر روی لثه ها برای اولین بار در اوایل دهه 1990 توسط سازمان غذا و دارو تصویب شد و استفاده از آن روی بافت های سخت مانند دندان ها یا استخوان فک پایین در سال 1996 تأیید شد.  چندین نوع از لیزرهای دندانی با طول موج های مختلف استفاده می شوند و این بدان معنی است که آنها برای کاربردهای مختلف مناسب تر هستند.

  

لیزرهای بافت نرم

لیزرهای دیود

لیزرهای دی اکسید کربن

لیزر Nd: YAG

طول موج های لیزر دیود در محدوده 810-1100 نانومتر به طور ضعیفی توسط بافت های نرم جذب می شوند مانند لثه ها ، و برای برش یا نرمش بافت نرم قابل استفاده نیستند. 

در عوض ، انتهای دیستال فیبر شیشه ای دیود (با جوهر سوخته یا چوب چوب پنبه سوخته و غیره) خراشیده می شود و این کاراکتر توسط پرتو لیزر 810-1،100 نانومتر گرم می شود که به نوبه خود نوک فیبر شیشه را گرم می کند.  بافت نرم توسط نوار شیشه ای داغ و برش خورده بریده نمی شود ، و نه توسط پرتو لیزر ، این در درجه اول توسط دانشکده دندانپزشکی میشیگان مورد استفاده قرار گرفت. 

به طور مشابه از لیزر Nd: YAG برای جراحی بافت های نرم در حفره دهان ، مانند لثه ، دبریدمان سلولی پریودنتال ، LANAP ، فرنکتومی ، بیوپسی و انعقاد محل اهدا کننده پیوند استفاده می شود. طول موج لیزر Nd: YAG تا حدی توسط رنگدانه های موجود در بافت مانند هموگلوبین و ملانین جذب می شود.  این لیزرها اغلب برای دبریدمان و ضد عفونی جیب های پریودنتال استفاده می شوند. توانایی انعقادی آنها در تشکیل فیبرین به آنها اجازه می دهد تا جیب های تحت درمان را مهر و موم کنند.

لیزر CO2 بهترین لیزر جراحی برای بافت نرم است که در آن هم برش و هموستاز به صورت عکس-حرارتی (تابشی) حاصل می شود.