فوتون بالستیک

فوتون های بالستیک فوتون های نوری هستند که از طریق یک رسانه پراکندگی (کدورت) در یک خط مستقیم عبور می کنند. همچنین به عنوان نور بالستیک شناخته می شود. اگر پالس های لیزر از طریق یک محیط مورب مانند مه و یا بافت بدن ارسال شوند ، بیشتر فوتون ها بصورت تصادفی پراکنده یا جذب می شوند. با این حال ، در فواصل کوتاه ، چند فوتون از رسانه پراکندگی در خطوط مستقیم عبور می کند. از این فوتون های منسجم به عنوان فوتون های بالستیک یاد می شود. فوتون هایی که اندکی پراکنده هستند و دارای درجه انسجام هستند ، به فوتون های مار گفته می شوند.

در صورت تشخیص کارآمد ، برنامه های بسیاری برای فوتون های بالستیک به خصوص در سیستم های تصویربرداری پزشکی با وضوح بالا وجود دارد. اسکنرهای بالستیک (با استفاده از دروازه های زمان ultrafast) و توموگرافی انسجام نوری (OCT) (با استفاده از اصل تداخل سنج) فقط دو سیستم تصویربرداری محبوب هستند که برای ایجاد تصاویر با پراش محدود ، به تشخیص فوتون بالستیک متکی هستند. مزایای استفاده از سایر روشهای تصویربرداری موجود (به عنوان مثال ، سونوگرافی و تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی) این است که تصویربرداری بالستیک می تواند به ترتیب 1 تا 10 میکرو متر به وضوح بالاتری دست یابد ، اما از عمق تصویربرداری محدود رنج می برد. علاوه بر این ، فوتونهای شبه بالستیک پراکنده تر اغلب نیز برای افزایش قدرت سیگنال اندازه گیری می شوند (به عنوان مثال ، نسبت سیگنال به نویز).

با توجه به کاهش نمایی (با توجه به فاصله) فوتون های بالستیک در یک محیط پراکندگی ، اغلب تکنیک های پردازش تصویر در تصاویر بالستیک دستگیر شده خام ، برای بازسازی موارد با کیفیت بالا استفاده می شود. هدف از روش های تصویربرداری بالستیک ، رد فوتون های غیر بالستیک و نگهداری فوتون های بالستیک با اطلاعات مفید است. برای انجام این کار از خصوصیات خاص فوتون های بالستیک در مقابل فوتون های غیر بالستیک استفاده می شود ، مانند زمان پرواز از طریق تصویربرداری دروازه ای انسجام ، همبستگی ، انتشار موج و قطبش.