ضرایب انیشتین A و B

ضرایب انیشتین A و B

در سال 1917 ، حدود 9 سال قبل از توسعه تئوری کوانتومی مربوطه ، انیشتین بر اساس ترمودینامیک فرض کرد که احتمال انتشار خود به خود ، A ، با احتمال انتشار برانگیخته ، B ، توسط رابطه مرتبط است.

A / B = 8πhν3 / c3

از توسعه نظریه پشت پرتوهای سیاه ، مشخص شد که چگالی انرژی تابش تعادل در واحد حجم در واحد فرکانس واحد برابر است

ρ (ν) = 8πhν3 / c3

انیشتین استدلال کرد که تعادل امکان پذیر خواهد بود و قوانین ترمودینامیک نیز رعایت می شود ، تنها در صورتی که نسبت ضرایب A و B از ارزش نشان داده شده در بالا برخوردار باشد. این نسبت در اواسط دهه 1920 از مکانیک کوانتومی محاسبه شد. به رسمیت شناختن بینش انیشتین ، ضرایب همچنان به عنوان ضرایب انیشتین A و B خوانده می شوند.

در حالی که در بسیاری از مواقع کاربرد دارد ، ضرایب A و B در دوره ای که لیزرها تولید می شدند ، توجه ویژه ای را به خود جلب می کردند. ماهیت ضرایب به گونه ای است که شما نمی توانید از تابش در یک حفره برای بالا بردن الکترون های ترجیحی به حالت فوقانی استفاده کنید و وارونگی جمعیت لازم را برای عمل لیزر تولید می کند. نسبت خاص بین ضرایب نشان می دهد که وجود نور به الکترون های "پمپ" به حالت فوقانی احتمال تحریک یک الکترون از قبل بالا رفته برای انتقال به سمت پایین را خواهد داشت ، به طوری که عمل لیزر با هر دو سطح قابل دستیابی نیست. سیستم. دستیابی به عمل لیزر توسط سیستم های سه سطح مانند لیزر هلیوم نئون که در آن می توان جمعیت سطح نئون فوقانی را با انتقال غیر تابشی از انرژی پمپاژ گاز هلیوم به اتم های نئون بدست آورد.