فیزیک رادیوگرافی بالینی

خلاصه

رادیوگرافی یکی از مهمترین مؤلفه های فیزیک تصویربرداری بالینی است. از آنجا که روشی که ادعا می شود بیشترین معاینه انجام می شود ، منجر به بسیاری از مشغولات معنی دار فیزیک در عمل بالینی شده است. فیزیکدانان از روشهای آزمایش دقیق برای واجد شرایط بودن لوله های اشعه ایکس و آشکارسازها برای عملکرد مناسب استفاده می کنند.   فیزیکدانان بالینی روشهایی را برای ارزیابی ردیاب رادیوگرافی ابداع کرده اند. این ارزیابی بسیار جدی است و ممکن است شامل روشهای پیشرفته ای مانند آزمایش عملکرد انتقال مدولاسیون و راندمان کوانتومی کارآگاه (DQE) باشد. پردازش پس از پردازش یک مؤلفه تطبیقی ​​همیشه در رادیوگرافی دیجیتال است. فن آوری دیجیتال منجر به ایجاد یک سری برنامه های پیشرفته برای دستیابی به تصویر شده است. اینها شامل تصویربرداری انرژی دوگانه و توموسنتز است. پیاده سازی های مختلف فن آوری ارائه تصویر متفاوت در حالی که تصور باید در مورد بیمار باشد نه سیستم. این امر مستلزم افزایش قوام تصویر به همان اندازه که بهبود کیفیت تصویر است مهم است.