فیزیک کاربردی

فیزیک کاربردی کاربرد نظریه های فیزیکی برای حل مسئله است. این استفاده از دانش نظری در مورد خصوصیات اجسام فیزیکی با هدف دستیابی به یک هدف فنی یا عملی خاص است. همچنین معمولاً به عنوان پلی یا ارتباط بین فیزیک و مهندسی در نظر گرفته می شود.

"کاربردی" با ترکیبی از عوامل خالص مانند انگیزه و نگرش محققان و ماهیت رابطه با فناوری یا علمی که ممکن است تحت تأثیر کار باشد ، از "خالص" متمایز می شود. فیزیک کاربردی ریشه در حقایق اساسی و مفاهیم اساسی علوم فیزیکی دارد ، اما به استفاده از اصول علمی در دستگاه ها و سیستم های عملی و کاربرد فیزیک در سایر زمینه های علوم مربوط می شود.

این تفاوت معمولاً با مهندسی دارد زیرا یک فیزیکدان کاربردی ممکن است به طور خاص چیزی را طراحی نکند ، بلکه بیشتر از فیزیک یا انجام تحقیقات فیزیک با هدف توسعه فناوری های جدید یا حل یک مسئله مهندسی استفاده می کند. این روش شبیه به ریاضیات کاربردی است.

به عبارت دیگر ، فیزیک کاربردی ریشه در حقایق اساسی و مفاهیم اساسی علوم فیزیکی دارد اما به استفاده از این اصول علمی در دستگاهها و سیستمهای عملی مربوط می شود. 

فیزیکدانان کاربردی همچنین می توانند به استفاده از فیزیک برای تحقیقات علمی علاقه مند شوند. به عنوان مثال ، رشته فیزیک شتاب دهنده می تواند با کار با مهندسانی که طراحی و ساخت برخورد دهنده های با انرژی بالا را امکان پذیر می کنند ، در تحقیق در فیزیک نظری سهیم باشد.