رادیوگرافی

رادیوگرافی

در تصویربرداری پزشکی از دو شکل تصاویر رادیوگرافی استفاده می شود. رادیوگرافی پروجکشن و فلوئوروسکوپی ، که مورد دوم برای هدایت کاتتر مفید است. این تکنیک های 2D علی رغم پیشرفت توموگرافی سه بعدی به دلیل هزینه کم ، وضوح بالا و بسته به نوع کاربرد ، دوزهای تشعشع کمتر با تکنیک 2D هنوز هم در استفاده گسترده هستند. این روش تصویربرداری از پرتوی گسترده ای از اشعه x برای دستیابی به تصویر استفاده می کند و اولین روش تصویربرداری موجود در پزشکی مدرن است.

فلوئوروسکوپی تصاویری در زمان واقعی از ساختارهای داخلی بدن را به روشی مشابه رادیوگرافی تولید می کند ، اما از ورودی اشعه ایکس با سرعت دوز پایین استفاده می کند. از محیط های حاجب مانند باریم ، ید و هوا برای تجسم اندام های داخلی هنگام کار استفاده می شود. در صورت نیاز به بازخورد مداوم در طی یک روش ، از فلوروسکوپی در روشهای هدایت تصویر نیز استفاده می شود. گیرنده تصویر پس از عبور از منطقه مورد نظر ، برای تبدیل تابش به تصویر مورد نیاز است. در اوایل این صفحه یک صفحه فلورسانس قرار داشت که جای خود را به تقویت کننده تصویر (IA) داد که یک لوله خلا بزرگ بود و انتهای آن با یدید سزیم پوشانده شده بود و در انتهای مخالف آن آینه بود. در نهایت آینه با یک دوربین تلویزیون جایگزین شد.

از رادیوگرافی های پروژکشنال ، که بیشتر به اشعه ایکس معروف است ، اغلب برای تعیین نوع و میزان شکستگی و همچنین برای تشخیص تغییرات پاتولوژیک در ریه ها استفاده می شود. با استفاده از ماده حاجب رادیواکری ، مانند باریم ، می توان از آنها برای تجسم ساختار معده و روده نیز استفاده کرد - این می تواند به تشخیص زخم یا انواع خاصی از سرطان روده بزرگ کمک کند.