تأثیر پلاسما بر سلولهای میکروبی

تأثیر پلاسما بر سلولهای میکروبی

تأثیر درمان با پلاسما بر روی سلولهای میکروبی عمدتا به دلیل یونهای پلاسما و فعل و انفعالات سلول است. گونه های واکنشی موجود در پلاسما به طور گسترده ای با اثرات اکسیداتیو مستقیم بر سطح خارجی سلول های میکروبی ارتباط دارند. اثر پلاسما وابستگی زیادی به وجود آب دارد ، بیشترین تأثیر در ارگانیسم مرطوب نسبت به کمترین در ارگانیسم خشک مشاهده شد . کاربرد بالقوه پلاسما در غیرفعال بودن مبتنی بر این واقعیت است که گونه های واکنش دهنده پلاسما به اسید دئوکسی ریبونوکلئیک (DNA) در کروموزوم ها آسیب می رسانند.   وایزمن و هالیول گزارش دادند که نتایج رادیولوژیکی ثابت کرد که مکانیسم پلاسما در سلول از طریق تشکیل ROS در مجاورت یک مولکول DNA در داخل هسته سلول است. ROS مورد علاقه در پردازش پلاسما رادیکال های هیدروکسیل ، پراکسید هیدروژن و آنیون سوپراکسید است . استفاده از پلاسما منجر به تشکیل مالون دی آلدئید (MDA) در سلولهای میکروبی می شود ، که در تشکیل ترکیبهای اضافی DNA و در نتیجه آسیب به سلولها شرکت می کند. به طور خاص ، گونه های واکنش پذیر با آب در تعامل هستند و منجر به تشکیل یون های OH * می شوند که بیشترین واکنش را دارند و برای سلول ها مضر هستند (شکل 2). لازم به ذکر است که OH * رادیکال از همه مهمتر است. این رادیکالهای تشکیل شده در لایه هیدراتاسیون در اطراف مولکول DNA مسئول 90٪ از آسیب DNA هستند. رادیکال های هیدروکسیل می توانند با مواد آلی نزدیک به آن واکنش نشان دهند و منجر به اکسیداسیون زنجیره ای و در نتیجه تخریب مولکول های DNA و همچنین غشاهای سلولی و سایر اجزای سلولی شوند .