پلاسمای جوی سرد (CAP)

معرفی

زخم های پای دیابتی (DFU) یک عارضه شایع در بیماران دیابتی است و با افزایش خطر بستری شدن در بیمارستان ، قطع اندام تحتانی و مرگ و کاهش کیفیت زندگی همراه است. 1-3 شیوع DFU در اروپا 5.1 گزارش شده است. ٪ ، با بروز سالانه 2٪ تا 4٪ در کشورهای با درآمد بالا .4،5 شیوع در آلمان بین 2 تا 10٪ تخمین زده می شود. 6 نرخ DFU در بیماران دیابتی نوع 2 (T2D) بالاتر است نسبت به مبتلایان به دیابت نوع 1 (T1D) .7 خطر ابتلا به DFU 25٪ تخمین زده می شود ، 8 با 30٪ DFU منجر به قطع اندام تحتانی می شود.    داده ها از آلمان در سال 2014 نشان می دهد 85.6٪ بیماران با قطع جزئی و 63.7٪ از بیماران مبتلا به قطع شدید دیابت داشتند.  اطلاعات مربوط به سال 2018 در مورد تقریباً 360000 بیمار از عمل عمومی در آلمان و اتریش شیوع DFU را در بین بیماران مبتلا به T1D 6.5٪ و در بین بیماران T2D 9.9٪ ، با 41.9٪ نشان داد. (T1D) یا 49.4٪ (T2D) واگنر درجه 2 یا 3 و 9.6٪ (T1D) یا 12.5٪ (T2D) از درجه 4 تا 5 واگنر است ، که بالاترین درجه را نشان می دهد. 10 بین 20 تا 40 درصد از کل DFU های مزمن به طور معمول طی 12 هفته بهبود می یابند و 50 درصد زخم ها توسط 6 بهبود می یابند ماه ها. تقریباً 30٪ بیماران نیاز به مداخله جراحی دارند. 

منشأ DFU اغلب ترکیبی از نوروپاتی دیابتی ، بیماری شریانی محیطی ، تغییر شکل پا و عفونت است.  زخم و بهبودی زخم با این شرایط بالینی همراه است.  ارزیابی و درمان زود هنگام DFU برای موفقیت درمانی ضروری است. هرچه زودتر بتوان وضعیت مزمن زخم را برطرف کرد ، می توان با زخم درمانی موثرتری عمل کرد و می توان به بسته شدن زخم دست یافت.

پلاسمای جوی سرد (CAP) به عنوان ابزاری برای کاربردهای مختلف بیولوژیکی و پزشکی برای ظرفیت آن در کاهش بار باکتری در زخم و شروع بهبود زخم پیشنهاد شده است. 14،15 علاوه بر ویژگی های قابل توجه CAP ، مانند ذرات باردار ؛ الکترونها و یونهای آزاد ؛ تابش حرارتی ، مرئی و اشعه ماورا بنفش ؛ اثرات بیولوژیکی CAP تا حد زیادی به گونه های واکنشی تولید شده در پلاسما در فاز گاز بستگی دارد که با پروتئین ها و لیپیدهای سلول ها یا بافت ها منتشر یا واکنش نشان می دهند. انتظار می رود گونه های اکسیژن واکنشی مانند ازن ، رادیکال های هیدروکسیل ، سوپراکسید و اکسیژن منفرد و ازت های واکنشی مانند اکسید نیتریک یا پراکسینیتریت به عنوان ترکیبات فعال عمل کنند.

هدف از این مطالعه با کنترل دارونما ، بیمار نابینا ارزیابی اثر CAP علاوه بر درمان استاندارد مراقبت در مقایسه با دارونما در بهبود زخم از نظر سریعتر و معنی دار بالینی سطح زخم بود. پیشرفت بسته شدن زخم و تجزیه و تحلیل میکروبی به صورت موازی به صورت وابسته به زمان کنترل شد. بهزیستی و درک ذهنی بیماران در طول درمان ارزیابی شد.