تشدید پلاسمون سطحی (SPR)

از پلاسمون های سطحی برای افزایش حساسیت سطحی چندین اندازه گیری طیفی از جمله فلورسانس ، پراکندگی رامان و تولید هارمونیک دوم استفاده شده است. با این حال ، در ساده ترین شکل ، از اندازه گیری بازتابندگی SPR می توان برای تشخیص جذب مولکولی ، مانند پلیمرها ، DNA یا پروتئین ها و ... استفاده کرد. از نظر فنی ، اندازه گیری زاویه حداقل بازتاب (زاویه حداکثر جذب) معمول است. این زاویه در طول جذب لایه نازک (حدود نانومتر) به ترتیب 0.1 درجه تغییر می کند.   (به مثال ها نیز مراجعه کنید.) در موارد دیگر تغییرات در طول موج جذب دنبال می شود. مکانیسم تشخیص بر این اساس است که مولکول های جاذب باعث تغییر در شاخص محلی شکست می شوند و شرایط تشدید امواج پلاسمون سطح ترا تغییر می دهند. همین اصل در بستر رقابتی اخیراً توسعه یافته مبتنی بر چندلایه های دی الکتریک بدون اتلاف (DBR) مورد استفاده قرار گرفته و از امواج الکترومغناطیسی سطح با تشدید واضح تر پشتیبانی می کند (امواج سطح بلوک). 

اگر سطح آن با بیوپلیمرهای مختلف الگو باشد ، با استفاده از سنسورهای نوری و تصویربرداری کافی (یعنی دوربین) ، می توان این روش را به تصویربرداری رزونانس پلاسمون سطح (SPRI) گسترش داد. این روش کنتراست بالایی از تصاویر را بر اساس مقدار جذب شده از مولکول ها ، تا حدودی شبیه به میکروسکوپ زاویه ای بروستر ، فراهم می کند (این روش معمولاً همراه با لانگمور-بلودجت استفاده می شود).

برای نانوذرات ، نوسانات سطح محلی پلاسمون می تواند باعث ایجاد رنگهای شدید سوسپانسیون ها یا سل های موجود در نانوذرات شود. نانوذرات یا نانوسیم های فلزات نجیب در رژیم نور مرئی ماوراio بنفش که در فلز عمده وجود ندارد ، نوارهای جذبی از خود نشان می دهند. این افزایش جذب خارق العاده برای افزایش جذب نور در سلولهای فتوولتائیک با رسوب نانوذرات فلز در سطح سلول مورد بهره برداری قرار گرفته است. انرژی (رنگ) این جذب هنگامی که نور در امتداد عمود یا عمود بر نانوسیم قطبی شود متفاوت است. تغییر در این تشدید ناشی از تغییر در ضریب شکست موضعی هنگام جذب به ذرات نانو همچنین می تواند برای شناسایی بیوپلیمرها مانند DNA یا پروتئین ها استفاده شود. تکنیک های مکمل مرتبط شامل رزونانس هدایت موج پلاسمون ، QCM ، انتقال نوری فوق العاده و تداخل سنجی با دو قطبش است.