تصویربرداری زیستی

تصویربرداری زیستی

روشهای مختلف تصویربرداری زیستی از قبیل MRI ، توموگرافی کامپیوتری (CT) ، توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) و سونوگرافی وجود دارد که برای تشخیص و تشخیص بیماریها استفاده می شود. این تکنیک ها غیرتهاجمی هستند و برخی از آنها می توانند تصاویری با اندام بالا با اندام های داخلی تولید کنند. به طور کلی از عوامل کنتراست برای شناسایی اندام یا بافت مورد نظر و همچنین شناسایی بافت سالم از بافت بیمار ، در این روش های تصویربرداری زیستی استفاده می شود.   مسئله اصلی عوامل کنتراست کنونی که برای تصویربرداری MRI و CT استفاده می شود ، سمیت ، زمان ماندگاری کم و زمان تصویربرداری کم است. به منظور بهبود زمان تصویربرداری و افزایش زیست سازگاری عوامل حاجب ، ترکیبات مختلفی از جمله نانوذرات هسته پوسته به عنوان عوامل متضاد احتمالی مورد بررسی قرار گرفته اند زیرا می توانند سازگاری زیستی و زمان تصویربرداری بیشتری را ارائه دهند.

MRI بر اساس پالس های تشدید مغناطیسی هسته ای و فرکانس رادیویی است. برخی هسته های اتمی دارای چرخش هسته ای و از این رو یک گشتاور دو قطبی مغناطیسی دائمی هستند. چندین اتم دارای چرخش هسته ای خالص مانند هیدروژن (H) ، هلیم (He) ، کربن (C) ، اکسیژن (O) ، سدیم (Na) ، فسفر (P) و زنون (Xe) هستند. با این حال ، اتم های هیدروژن بیشترین استفاده را دارند زیرا در بافت های بیولوژیکی به وفور یافت می شوند. بدن انسان تا حد زیادی از مولکول های آب تشکیل شده است. این مولکول های آب حاوی دو پروتون هیدروژن هستند. هنگامی که هسته های این پروتون ها در معرض یک میدان مغناطیسی ساکن قرار بگیرند ، چرخش ها با (موازی) یا در برابر (ضد موازی) میدان مغناطیسی قرار می گیرند.