مقدمه ای بر پزشکی پلاسما

با تأمین انرژی ، پلاسمای فیزیکی در اثر یونیزاسیون اتمها یا مولکولهای گاز تشکیل می شود. پلاسمای قابل استفاده در پزشکی در محیط جوی تولید می شود. اثرات بیولوژیکی پلاسما که به طور بالقوه برای برنامه های پزشکی مفید هستند ، عمدتا از طریق تغییر در سلول مایع و محیط بافت توسط اکسیژن و گونه های ازت (ردوکس فعال) واکنش پذیر است. از آنجا که بسیاری از گونه های واکنشی تولید شده توسط پلاسما بخشی از فرآیندهای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی منظم در سلول های پستانداران هستند ، ارگانیسم ها دارای سیستم های موثری برای پاسخگویی به چالش های برون زای گونه های واکنشی هستند.   شدت کم درمان با پلاسما (زمان کوتاه درمان) باعث فعال شدن سلولهایی می شود که اساس اصلی ترمیم زخم با پشتیبانی پلاسما است. غالباً ، افزایش تولید پروتئین سیگنالینگ و همچنین تغییر در تحرک و متابولیسم سلول ، یا تغییر در تماس سلول و پروتئین های لنگر انداز مشاهده می شود. شدت درمان بالاتر با پلاسما (زمان درمان طولانی تر) منجر به غیرفعال شدن سلول در اثر القای آپوپتوز می شود ، که ممکن است راه های جدیدی در درمان سرطان باز کند.