لیزرها

لیزرها با انسجام خود از سایر منابع نوری متمایز می شوند. انسجام فضایی (یا عرضی) به طور معمول از طریق خروجی که یک پرتو باریک است ، محدود می شود. پرتوهای لیزر را می توان به نقاط بسیار ریز متمرکز کرد ، تابش بسیار بالایی را به دست می آورد ، یا می توانند واگرایی بسیار کمی داشته باشند تا بتوانند قدرت خود را در فاصله زیادی متمرکز کنند. انسجام زمانی (یا طولی) حاکی از یک موج قطبی در یک فرکانس منفرد است که فاز آن در یک فاصله نسبتاً زیاد (طول انسجام) در امتداد پرتو همبسته است.  یک پرتو تولید شده توسط یک منبع نور حرارتی یا دیگر ناسازگار دارای دامنه و فاز لحظه ای است که با توجه به زمان و موقعیت به طور تصادفی متفاوت است ، بنابراین دارای یک طول انسجام کوتاه است.

لیزرها با توجه به طول موج خود در خلا مشخص می شوند. اکثر لیزرهای "تک موج" در واقع تابش را در چندین حالت با طول موج کمی متفاوت تولید می کنند. اگرچه انسجام زمانی بیانگر درجه ای از تک رنگ بودن است ، لیزرهایی وجود دارند که طیف وسیعی از نور را ساطع می کنند یا به طور همزمان از طول موج های مختلف نور ساطع می کنند. بعضی از لیزرها حالت فضایی منفرد ندارند و دارای پرتوهای نوری هستند که بیش از حد مجاز پراش ، واگرا می شوند. همه این دستگاه ها بر اساس روش تولید نور توسط انتشار تحریک شده به عنوان "لیزر" طبقه بندی می شوند. لیزرها در مواردی به کار می روند که نمی توان با استفاده از فناوری های ساده تر ، از انسجام مکانی یا زمانی مورد نیاز استفاده کرد.