تاریخچه مختصر لیزر

در سال 1951 ، جوزف وبر مقاله ای در مورد استفاده از آلاینده های تحریک شده برای ساخت یک تقویت کننده مایکروویو را به کنفرانس تحقیقات لوله خلا Institute موسسه مهندسان رادیو در ژوئن 1952 در اوتاوا ، انتاریو ، کانادا ارائه داد.  پس از این سخنرانی ، RCA از وبر خواست تا در مورد این ایده سمینار بگذارد و چارلز هارد تاونز از او نسخه ای از مقاله را خواست. 

چارلز اچ تاونز

در سال 1953 ، چارلز هارد تاونز و دانشجویان تحصیلات تکمیلی جیمز پی گوردون و هربرت جی زایگر اولین تقویت کننده مایکروویو را تولید کردند ، دستگاهی که با اصول مشابه لیزر کار می کند ، اما به جای اشعه مادون قرمز یا مرئی ، اشعه مایکروویو را تقویت می کند. میزر تاونس در خروجی مداوم توانایی نداشت.  در همین حال ، در اتحاد جماهیر شوروی ، نیکولای باسوف و الکساندر پروخوروف به طور مستقل روی نوسانگر کوانتومی کار می کردند و با استفاده از بیش از دو سطح انرژی ، مشکل سیستم های خروجی مداوم را حل کردند. این رسانه های سود می توانند انتشارات تحریک شده بین یک حالت هیجان زده و یک حالت هیجان کم ، و نه حالت پایه ، را تسهیل کنند و حفظ وارونگی جمعیت را تسهیل کند. در سال 1955 ، پروخوروف و باسوف پمپاژ نوری یک سیستم چند سطحی را به عنوان روشی برای بدست آوردن وارونگی جمعیت ، بعداً روش اصلی پمپاژ لیزر ، پیشنهاد دادند.

تاونز گزارش داد که چندین فیزیکدان برجسته - از جمله نیلز بور ، جان فون نویمان و لولین توماس - استدلال کردند که مازر اصل عدم قطعیت هایزنبرگ را نقض کرده و بنابراین نمی تواند کار کند. دیگران مانند ایسیدور ربیع و پولیکارپ کوش انتظار داشتند که عملی غیر عملی باشد و ارزش تلاش را نداشته باشد.  در سال 1964 چارلز اچ. تاونز ، نیکولای باسوف و الکساندر پروخوروف جایزه نوبل فیزیک را به اشتراک گذاشتند ، "برای کارهای اساسی در زمینه الکترونیک کوانتومی ، که منجر به ساخت نوسانگرها و تقویت کننده ها بر اساس اصل لیزر maser" شد.