لیزرهای اشعه ایکس

لیزر اشعه ایکس دستگاه لیزری است که در ناحیه طیفی اشعه X ساطع می شود ، یعنی با طول موج فقط چند نانومتر. در این منطقه طیفی شدید ، از رسانه های سنتی افزایش لیزر نمی توان استفاده کرد. رویکردهای مختلف فنی وجود دارد:

محیط افزایش لیزر الکترون آزاد یک لول است که از طریق آن الکترونهای بسیار پر انرژی ارسال می شود. برای ترکیبی از انرژی با الکترون زیاد و دوره کوتاه لرزاننده ، طول موج های بسیار کوتاه حاصل می شود.

افزایش نوری در منطقه اشعه X نیز می تواند در پلاسما ایجاد شود ، که خود به طور معمول با پرتوهای لیزر یا با تخلیه الکتریکی ایجاد می شود. (اولین لیزرهای اینچنینی با اشعه X ناشی از انفجارهای هسته ای پمپ می شوند.) انتقال لیزر بین حالت های برانگیخته یون های با بار زیاد است (به عنوان مثال Ta45 + برای 4.5 نانومتر و + Se24 + برای 20 نانومتر).

از آنجا که ساخت رزوناتور لیزر کم ضرر برای چنین طول موج های کوتاهی دشوار است ، لیزرهای اشعه ایکس در بیشتر موارد (مخصوصاً برای طول موج های کوتاه تر) بدون تشدیدکننده ساخته می شوند و در واقع به عنوان منابع ASE (منابع فوق تابشی) کار می کنند. اما این انسجام مکانی و زمانی را کاهش می دهد. اگر منبع بذر باند باریک مناسبی وجود داشته باشد ، با بذر تزریق می توان انسجام مکانی و زمانی بسیار بالاتر و همچنین افزایش قدرت خروجی را به دست آورد.

همچنین می توان از لیزر به روش های دیگری برای تولید اشعه X استفاده کرد ، به ویژه با تولید هارمونیک بالا ، که نوعی تبدیل فرکانس غیر خطی است. قدرت نوری قابل دستیابی در چنین هارمونیک های بالایی نسبتاً کم است ، اما امکان تقویت برخی از هارمونیک ها در یک پلاسما وجود دارد