تاریخچه لیزر اشعه ایکس

پس از اینکه تد میمن اولین لیزر را در 1960 نشان داد ، جامعه نوری بلافاصله شروع به جستجوی طول موج های کوتاهتر و کوتاهتر ، از طریق مرئی و ماوراء بنفش کرد. در اوایل دهه 1970 ، لیزرها به فرابنفش خلاء رسیده بودند. با این حال ، فشار به سمت طول موج های کوتاه تر در حدود 110 نانومتر متوقف شد زیرا مشکلات مربوط به فیزیک لیزر طول موج کوتاه ایجاد شد.

با افزایش انرژی انتقال لیزر ، عمر حالت تحریک شده کاهش می یابد و انرژی پمپ مورد نیاز برای تولید وارونگی جمعیت افزایش می یابد. در واقع ، این دو اثر با هم ترکیب می شوند ، بنابراین انرژی پمپ باید در یک پالس پمپ متمرکز شود که می تواند خیلی سریع در مواد لیزر رسوب کند. یک عارضه دیگر کمبود موادی است که می توانند نور را در عمق ماوراء بنفش عمیق یا شدید منعکس یا منتقل کنند ، و آینه ها و پنجره های معمولی را غیر عملی می کند.

در مواجهه با این مشکلات ، توسعه دهندگان روش خود را تغییر دادند. آنها به جای تلاش برای ساختن یک نوسان ساز لیزری ، به دنبال تحریک پلاسماهای استوانه ای بودند که می توانند با تقویت انتشار تحریک شده در طول آنها ، پالس های شدید اشعه ایکس ایجاد کنند. روش واضح برای تحریک پلاسما شلیک پالس های لیزری نوری شدید به سمت هدف بود و خوشبختانه لیزرهای قدرتمند در دسترس قرار گرفتند. اگرچه این نظریه امیدوار کننده بود ، اما آزمایش دانشمندان از آستانه لیزر اشعه ایکس کمتر بود.