لیزر فیوژن چیست؟

اخیراً ، بحث های زیادی در مورد توسعه "شنل زمان نامرئی" با استفاده از پالس های لیزری برای دستکاری نور وجود دارد. این فناوری پتانسیل فناوری لیزر را نشان می دهد ، اگرچه یکی دیگر از پیشرفت های مهم ، همجوشی لیزری چیزی است که می تواند در آینده ای نه چندان دور به نفع همه بشریت باشد.

همجوشی واکنشی است که در آن دو اتم هیدروژن با هم ترکیب شده و اتم هلیوم را تشکیل می دهند. در طی این فرایند ، هیدروژن به انرژی تبدیل می شود و به طور بالقوه به این تکنیک همجوشی این پتانسیل را می دهد که به عنوان یک منبع انرژی تمام نشدنی عمل کند.

همجوشی لیزری ، که به عنوان "همجوشی محصور شدن اینرسی" نیز شناخته می شود ، روشی برای شروع واکنشهای همجوشی هسته ای از طریق حرارت دادن و فشرده سازی اهداف سوخت به شکل گلوله های حاوی دوتریوم و تریتیوم است.

این یکی از روشهای امیدوار کننده برای دستیابی به همجوشی گرمایی هسته ای کنترل شده است. تصور کنید که همجوشی لیزری شبیه روش موتور احتراق داخلی برای آزادسازی انرژی همجوشی هسته ای است.

همجوشی لیزری برای دستیابی به همجوشی هسته ای در گلوله های کوچک مخلوط دوتریوم-تریتیوم در چگالی انرژی بالا تلاش می کند.

اگرچه آزمایشهای همجوشی لیزری با انرژی بالا در اوایل دهه 1970 آغاز شد ، اما شیوا و نوا در آزمایشگاه لارنس لیورمور اولین دستگاههای تجربی لیزری فیوژن هستند که در سال 1978 شروع به کار کردند. آنها از لیزر نئودیمیوم شیشه ای استفاده می کنند که قادر به تولید پالسهای فوق العاده قوی است.

در طی همجوشی لیزری ، گلوله های کوچکی از ایزوتوپ های دوتریوم تریتیوم (DT) به داخل محفظه انفجار وارد می شوند که در آن با استفاده از لیزر شدید ، گلوله ها با چگالی بالا فشرده می شوند.

این تکنیک از یک پرتو لیزر استفاده می کند که به تعدادی پرتو تقسیم می شود که تقویت می شوند و به داخل محفظه منتقل می شوند.