لیزرهای سبز برای طیف سنجی رامان استفاده می شود

طیف سنجی رامان یک تکنیک طیف سنجی (مطالعه چگونگی برهم کنش ماده با تابش الکترومغناطیسی) است که برای اولین بار در دهه 1920 و 30 توسعه یافت. دانشمند هندی C.V. رامان آنچه را که در سال 1928 به عنوان اثر رامان معروف شد مشاهده کرد و در سال 1930 به دلیل اکتشافات خود جایزه نوبل را دریافت کرد. جورج پلاچک ، فیزیکدان چک ، بین سال های 1930 تا 1934 پیشگام سیستماتیک در مورد اثر رامان بود و محققان به سرعت توانستند از این تکنیک جدید برای مطالعه ساختارهای مولکولی و پویایی ماده استفاده کنند.

در حالی که طیف سنج های اولیه رامان از لامپ های گازی و قوس جیوه به عنوان منابع نوری استفاده می کردند ، طیف سنجی مدرن رامان از لیزرهایی با طول موج های مختلف برای این منظور استفاده می کند. متداول ترین طول موج مورد استفاده 785 نانومتر (نزدیک مادون قرمز) است. با این حال ، لیزرهای نور مرئی (از جمله سبز) نیز در طیف سنجی رامان و همچنین لیزرهای ماوراء بنفش استفاده می شود. این مقاله تکنیک طیف سنجی رامان و عوامل مختلف تعیین شده توسط طول موج (یا رنگ) لیزرهای مختلف را توضیح می دهد.

تکنیک طیف سنجی رامان

طیف سنجی رامان می تواند اطلاعاتی در مورد ساختار و هویت شیمیایی نمونه ، فاز و چندشکلی ، تنش یا کرنش ذاتی و میزان آلودگی و ناخالصی ارائه دهد. این یک نوع تجزیه و تحلیل غیر مخرب است که بر اساس چگونگی تعامل نور با پیوندهای شیمیایی در ماده مورد نظر است.

هنگامی که نور از یک منبع ساطع کننده (لیزر) به ماده تابیده می شود ، در اثر برخورد با مولکول های داخل ، در مواد پراکنده می شود. پراکندگی ریلی نوری است که با منبع نور هم رنگ (طول موج) است و بنابراین ، اطلاعات مفیدی ارائه نمی دهد. با این حال ، پراکندگی رامان بسته به ساختار متصل کننده مولکول ها به یکدیگر در مواد مورد نظر ، در رنگ های متفاوتی پراکنده شده است. پراکندگی رامان تنها حدود 0.0000001٪ از کل ذرات نوری است که در مواد پراکنده شده اند ، اما حاوی اطلاعات ارزشمندی است.