پیشرفت در فناوری نانولیزر

آلبرت اینشتین در سال 1916 انتشار تحریک شده را پیشنهاد کرد، [1] [2] که به اولین نمایش لیزر در سال 1961 کمک کرد.[2][3] از آن زمان به بعد، مردم همواره به دنبال کوچک سازی لیزرها برای اندازه فشرده تر و مصرف انرژی کمتر بوده اند. از آنجایی که مردم در دهه 1990 متوجه شدند که نور برهمکنش‌های متفاوتی با ماده در مقیاس نانو دارد، پیشرفت قابل توجهی برای دستیابی به کوچک‌سازی لیزرها و افزایش راندمان تبدیل توان حاصل شده است. انواع مختلفی از نانولیزرها در دهه های گذشته توسعه یافته اند.

در دهه 1990، برخی از طرح‌های جذاب لیزر میکرودیسک[4][5] و لیزر کریستال فوتونی[6] [7] نشان داده شد که اندازه حفره یا حجم انرژی با قطرهای میکرو/نانو دارند و به حد پراش نور نزدیک می‌شوند. رفتار نورتابی نانوسیم‌های ZnO توده‌ای برای اولین بار در سال 2001 توسط پروفسور Peidong Yang از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی گزارش شد و دری را برای مطالعه نانولیزرهای نانوسیمی باز کرد.[8] این طرح ها هنوز از حد پراش تجاوز نمی کنند تا زمانی که لیزرهای پلاسمونیک یا اسپاسرها نشان داده شوند.

دیوید جی. برگمن و مارک استاکمن برای اولین بار امواج پلاسمون سطحی تقویت شده را با گسیل تحریک شده پیشنهاد کردند و اصطلاح Spaser را به عنوان "تقویت پلاسمون سطحی با انتشار تحریک شده تشعشع" در سال 2003 ابداع کردند.[9][10] تا سال 2009، نانولیزرهای پلاسمونیک یا اسپاسرها برای اولین بار به صورت تجربی به دست آمدند، [11] [12] [13] که در آن زمان به عنوان کوچکترین نانولیزرها در نظر گرفته می شدند.

تقریباً از سال 2010، پیشرفت در فناوری نانولیزر وجود داشته است و انواع جدیدی از نانولیزرها مانند لیزر تقارن زمان برابری، حالت‌های محدود در لیزر پیوسته و لیزر عایق‌های توپولوژیکی فوتونیک توسعه یافته‌اند.