تصویربرداری عصبی

تصویربرداری عصبی استفاده از تکنیک های کمی (محاسباتی) برای مطالعه ساختار و عملکرد سیستم عصبی مرکزی است که به عنوان روشی عینی برای مطالعه علمی مغز انسان سالم به روشی غیرتهاجمی (مانند SPM FSL AFNI) توسعه یافته است. همچنین به طور فزاینده ای برای مطالعات کمی بیماری های مغزی و بیماری های روانپزشکی استفاده می شود. تصویربرداری عصبی یک زمینه تحقیقاتی بسیار چند رشته ای است و یک تخصص پزشکی نیست.

تصویربرداری عصبی با نورورادیولوژی که یک تخصص پزشکی است و از تصویربرداری مغز در یک محیط بالینی استفاده می کند، متفاوت است. نورورادیولوژی توسط رادیولوژیست هایی انجام می شود که پزشک هستند. نوررادیولوژی در درجه اول بر شناسایی ضایعات مغزی مانند بیماری عروقی، سکته مغزی، تومورها و بیماری های التهابی تمرکز دارد. بر خلاف تصویربرداری عصبی، نورورادیولوژی کیفی است (بر اساس برداشت های ذهنی و آموزش های بالینی گسترده) اما گاهی اوقات از روش های کمی اولیه استفاده می کند. تکنیک‌های تصویربرداری عملکردی مغز، مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI)، در تصویربرداری عصبی رایج هستند، اما به ندرت در نور رادیولوژی استفاده می‌شوند. تصویربرداری عصبی به دو دسته کلی تقسیم می شود:

تصویربرداری ساختاری، که برای تعیین کمیت ساختار مغز با استفاده از مورفومتری مبتنی بر وکسل استفاده می‌شود.

تصویربرداری عملکردی، که برای مطالعه عملکرد مغز استفاده می‌شود، اغلب با استفاده از fMRI و تکنیک‌های دیگر مانند PET و MEG (به زیر مراجعه کنید).

فهرست

1 تاریخچه

2 نشانه ها

3 تکنیک های تصویربرداری از مغز

3.1 توموگرافی محوری کامپیوتری

3.2 تصویربرداری نوری پراکنده

3.3 سیگنال نوری مربوط به رویداد

3.4 تصویربرداری رزونانس مغناطیسی

3.5 تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کاربردی

3.6 مگنتوآنسفالوگرافی

3.7 توموگرافی گسیل پوزیترون

3.8 توموگرافی کامپیوتری با گسیل تک فوتون

3.9 سونوگرافی جمجمه

3.10 تصویربرداری سونوگرافی کاربردی

3.11 مغناطیس سنج با پمپ نوری کوانتومی

4 مزایا و نگرانی های تکنیک های تصویربرداری عصبی

4.1 تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کاربردی (fMRI)

4.2 اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT).

4.3 توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)

4.4 مگنتوآنسفالوگرافی (MEG) و الکتروانسفالوگرافی (EEG)

5 همچنین ببینید

6 مراجع

7 پیوندهای خارجی