اپتیک کوانتومی

اپتیک کوانتومی

اگرچه توصیف نور به عنوان امواج الکترومغناطیسی کلاسیک، همانطور که در قرن نوزدهم توسعه یافت، بسیار موفق بود، در اوایل قرن بیستم آشکار شد که پدیده‌هایی وجود دارند که توضیح آنها بر این اساس دشوار است. به عنوان مثال، آلبرت انیشتین متوجه شد که اثر فوتوالکتریک به نظر می‌رسد نشان می‌دهد که انرژی نور به طور مداوم ارسال نمی‌شود، بلکه در بسته‌های گسسته خاصی که امروزه فوتون نامیده می‌شوند، ارسال می‌شود. توسعه بیشتر مکانیک کوانتومی منجر به توصیفی فیزیکی شد که به خوبی ماهیت موجی و ویژگی‌های ذرات ظاهری نور را با هم تطبیق می‌دهد، اگرچه ترکیب کردن مدل فیزیکی حاصل با ایده‌های شهودی دشوار است و برخی از جنبه‌های فیزیک کوانتومی هنوز موضوعی هستند. بحث، اساساً در مورد تفاسیر. با این حال، توجه داشته باشید که به نظر می رسد هیچ نقص یا شکاف منطقی در درک وجود ندارد، به این معنا که پدیده ها نمی توانند به درستی توصیف یا پیش بینی شوند.

رشته اپتیک که به طور خاص با اثرات کوانتومی سروکار دارد، اپتیک کوانتومی نامیده می شود. در سال های اخیر، اپتیک کوانتومی به پیشرفت های فن آوری جالبی منجر شده است. کلیدواژه های مهم رمزنگاری کوانتومی (برای انتقال امن داده ها بر اساس اصول فیزیکی) و محاسبات کوانتومی هستند.