توموگرافی انسجام نوری تطبیقی (AO-OCT)

توموگرافی انسجام نوری تطبیقی (AO-OCT)

با مهندس شکوفه ساتری

 توموگرافی انسجام نوری (OCT) (هوانگ و همکاران، 1991؛ فرچر و همکاران، 1993؛ سوانسون و همکاران، 1993) یک روش تصویربرداری غیر تهاجمی است که از خواص همدوسی نور برای تشکیل یک تصویر استفاده می کند. یک منبع نور از طریق یک تداخل سنج Michelson اصلاح شده به یک کانال مرجع و یک کانال نمونه تقسیم می شود. سطح شبکیه واقع در کانال نمونه به سرعت اسکن می شود و نور منعکس شده با بازوی مرجع تداخل می کند. اسکن‌های محوری یا «A» معمولاً ابتدا به‌دست می‌آیند که امکان ساخت بعدی «اسکن‌های B» معمولاً نمایش داده می‌شود. سپس می توان اسکن های حجمی سه بعدی ایجاد کرد. مزیت اصلی OCT این است که تفکیک پذیری های محوری و جانبی جدا شده اند. قدرت تفکیک محوری به پهنای باند منبع نور بستگی دارد، هر چه پهنای باند وسیع‌تر باشد، وضوح بالاتر است، اگرچه جبران انحراف رنگی چشم نیز مورد نیاز است (فرناندز و همکاران، 2005؛ زاوادزکی و همکاران، 2008). وضوح محوری چند میکرومتر ممکن است. وضوح جانبی تابعی از اندازه مردمک است که به نوبه خود بر سطح انحراف تأثیر می گذارد، بنابراین نیاز به AO است.

اولین سیستم‌ها AO را با OCT ترکیب کردند (میلر و همکاران، 2003؛ هرمان و همکاران، 2004؛ ژانگ و همکاران، 2005)، اخیراً ما شاهد ظهور سیستم‌هایی با قابلیت تصویربرداری چندوجهی، سیستم‌های AO-OCT-SLO هستیم (Iftimia et al. ، 2006؛ مرینو و همکاران، 2006؛ میلر و همکاران، 2011؛ ​​زاوادزکی و همکاران، 2011).