تصویربرداری از سرنوشت اولیه واکسن های mRNA

توزیع زیستی اجزای واکسن RNA پیام رسان پس از تجویز آن در نخستی های غیرانسانی می تواند با برچسب زدن واکسن با یک کاوشگر دوگانه رادیونوکلید نزدیک مادون قرمز کنترل شود.

سالانه میلیون ها دوز واکسن تجویز می شود. با این حال ، درک اساسی از توزیع زیستی اجزای واکسن و کیفیت پاسخهای اولیه ایمنی که میزان محافظت از واکسنها را تعیین می کند ، هنوز محدود است. پیشنهاد شده است که پس از تجویز واکسن ، انباری از آنتی ژن واکسن و ترکیبات کمکی در محل تزریق ایجاد شود و آزادسازی تدریجی آنتی ژن سپس باعث می شود سیستم ایمنی بدن واکنشی به واکسن نشان دهد. با این حال ، مطالعات روی موش ها نشان داده است که آنتی ژن واکسن به سرعت از محل تزریق به غدد لنفاوی تخلیه کننده منتقل می شود ، زیرا برداشتن محل تزریق (معمولاً در گوش موش) چند ساعت پس از ایمن سازی ، پاسخ واکسن را کاهش نمی دهد. این مشاهدات با مطالعات دیگری که از برچسب رادیواکتیو آنتی ژن های واکسن استفاده کرده اند ، نشان می دهد که اکثر آنتی ژن ها محل تزریق را ظرف یک روز پس از ایمن سازی ترک می کنند. اگرچه توسعه واکسن در طول تاریخ تجربی بوده است ، اما طراحی منطقی واکسن های جدید مستلزم درک عمیق تری از تعامل بین واکسن و سیستم ایمنی است. فیلیپ سانتانجلو و همکارانش در گزارش مهندسی طبی طبی ، روش نظارت را از طریق توموگرافی گسیل پوزیترون-توموگرافی کامپیوتری (PET-CT) و تصویربرداری مادون قرمز نزدیک ، توزیع زیستی واکسن RNA پیام رسان (m) برچسب دار با رادیونوکلئید-توصیف می کنند. کاوشگر مادون قرمز نزدیک 3 پس از ایمن سازی.