لیزر دی اکسید کربن

لیزر دی اکسید کربن

طول موج لیزر CO2 میل به آب بسیار بالایی دارد و نتیجه آن در برداشتن سریع بافت نرم و هموستاز است. این عمق نفوذ بسیار کم عمق دارد. 

کاربرد لیزر در دندانپزشکی

کاربرد بافت سخت: برای برش بافتهای سخت ، برداشتن ترمیم و پخت ، آماده سازی حفره ، حساسیت به دندان و سطح آلودگی ایمپلنت ها استفاده می شود.

بیشترین کاربرد لیزر در دندانپزشکی برای بافتهای سخت ، اربیم است. 

طول موج لیزر دیود

موج های DIODE

810 تا 830 ، 940 ، 980 ، 1064

کاربرد بافت نرم: شامل ترمیم زخم ، از بین بردن بافت هایپرپلاستیک تا کشف دندان آسیب دیده یا جزئی فوران شده ، به طور کلی برای تمام برش های نرم نرم است.

آناتومی یک دندان

نحوه انتخاب لیزر مناسب

انواع لیزرهای دندانپزشکی

انواع لیزرهای دندانپزشکی

لیزرهای بافت سخت :

اساساً لیزرهای بافت سخت دارای طول موج هستند که توسط هیدروکسی آپاتیت (نمک فسفات کلسیم که در استخوان و دندانها یافت می شود) و آب قابل جذب هستند و آنها را برای برش از طریق ساختار دندان عملی تر می کنند. استفاده اولیه از لیزرهای بافتی سنگین ، تراشیدن در استخوان و دندانها با دقت بسیار بالایی است. لیزرهای سنگین بافت به طور معمول در "آماده سازی" یا "شکل دهی" دندان ها برای اتصال کامپوزیت ، از بین بردن مقادیر کمی از ساختار دندان و همچنین ترمیم پرکننده های پر فرسودگی دندان استفاده می شوند.

لیزرهای بافت نرم

لیزرهای بافت نرم از طریق آب و هموگلوبین قابل جذب هستند. هموگلوبین پروتئینی است که در گلبولهای قرمز یافت می شود.

از این لیزرها برای درمان پریودنتیت استفاده می شود ، از جمله کشتن باکتری ها و فعال شدن مجدد بافت.

لیزر در دندانپزشکی

از چه نوع لیزری در دندانپزشکی  استفاده می شود؟

متخصصان دندانپزشکی بسته به نوع درمان از لیزرهای بافت نرم یا لیزر نرم استفاده می کنند. در صورت اجازه درمان برخی از هر دو نوع استفاده می کنند.

درمان با لیزر چگونه انجام می شود؟

درمان با لیزر چگونه انجام می شود؟

دو روش اصلی که برای دندانپزشکی لیزر مورد استفاده قرار می گیرد ، روش های سخت بافت و بافت نرم است. بافت سخت به دندان گفته می شود و بافت نرم به لثه ها می گویند.

دندانپزشکی لیزر چیست؟

دندانپزشکی لیزر چیست؟

دندانپزشکی با لیزر استفاده از لیزر برای معالجه تعدادی از شرایط مختلف دندانپزشکی است. این روش تجاری در دندانپزشکی بالینی برای روشهای مربوط به بافت دندان در سال 1989 مورد استفاده قرار گرفت.